Δρόμος της Αριστεράς Σάββατο 03/05/2014
Όλα είναι δρόμος
Εμένα οι φίλοι μου είναι..
Ζηλεύω. Ζηλεύω τους φίλους μου που είναι αριστεροί αλλά δεν ανήκουν στο Σύριζα.
Ξέρουν τα πάντα για το Σύριζα. Για όσους τον απαρτίζουν. Από πού προέρχονται.
Τι πιστεύουν και πως δρουν. Ξέρουν το πρόγραμμα του καλύτερα κι από μένα.
Αναγνωρίζουν τη δεξιά στροφή που έχει πάρει.
Προβλέπουν με απόλυτη σιγουριά την μεγάλη κωλοτούμπα
που θα κάνει μετά την ανάληψη της κυβέρνησης.
Κάποιοι από αυτούς θα πανηγυρίσουν κι όλας
γιατί θα δικαιωθούν σε όσα είχαν προβλέψει.
Ένας μου είπε πως προτιμά το Σαμαρά γιατί έτσι υπάρχει ελπίδα για το κίνημα(.)
και όχι κυβέρνηση του Σύριζα γιατί θα πάει την Αριστερά πολλά χρόνια πίσω.
Τους ζηλεύω πραγματικά γιατί δείχνουν τόσο σίγουροι για το μέλλον.
Αντιδρούν και επιχειρηματολογούν ενάντια στον τάδε ή στο
δείνα υποψήφιο του Σύριζα.
Μπαίνουν στο τρυπάκι της ονοματολογίας, ξεσκονίζοντας κάθε υποψηφιότητα.
Δεν λεν κουβέντα όμως για το σημαντικό.
Που είναι ο τρόπος εκλογής των υποψηφίων και όχι οι υποψήφιοι.
Πως στο Σύριζα όπως και σε όλη την Αριστερά
δεν λειτουργούμε άμεσο-δημοκρατικά παρά μόνο συγκεντρωτικά.
Αλλά βλέπεις για κάποιους που έμαθαν πάντα να υπάρχει
ένα σοφό κεντρικό όργανο πάνω από το κεφάλι τους,
για να αποφασίζει πριν απ αυτούς, γι αυτούς,
αυτά φαίνονται πολύ ψιλά γράμματα. Μη σου πω κι αναρχικά.
Εμένα οι φίλοι μου κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.
Έχουν απάντηση για όλα. Έχουν συνταγή για κάθε περίπτωση.
Τσιτάτο για κάθε περίσταση.
Εμένα οι φίλοι μου είναι όλοι επαναστάτες.
Έχουν σαν όνειρο να αλλάξουν τον κόσμο.
Εγώ έχω σαν όνειρο να αλλάξω πρώτα τον εαυτό μου.
Να γίνω πρώτα πιο ώριμος. Πιο ευαίσθητος. Πιο διαλλακτικός.
Πιο μορφωμένος. Πιο αλληλέγγυος. Πιο δυσκολόπιστος.
Πιο αμφισβητίας.
Εμένα οι φίλοι μου έχουν μπερδέψει την τακτική με τη στρατηγική.
Θέλουν την ενότητα. Αρκεί να συμφωνείς μαζί τους στο στρατηγικό τους στόχο.
Εμένα οι φίλοι μου δεν αντέχουν την επιτυχία.
Την μαζικότητα. Την ενότητα.
Μόλις δουν να συμβαίνει, τραβούν μια διάσπαση και είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Εμένα οι φίλοι μου έχουν ένα άγχος
να διατυμπανίζουν τη διαφορετικότητα τους.
Να «φωνάζουν» την επαναστατικότητα τους.
Έτσι όταν συμφωνούμε νιώθουν άβολα.
Και βρίσκουν κάτι άλλο να διαφωνήσουμε.
Εγώ για τους φίλους μου εγώ έχω συμβιβαστεί.
Έχω κοντύνει τα όνειρα μου. Θέλω απλά μια αλλαγή στη διαχείριση.
Ανέχομαι τα πάντα λίγο πριν την άνοδο στην εξουσία.
Κουράστηκα κι έκανα πίσω.
Εγώ πάλι θέλω να συμμετέχω,
Σε μια Αριστερά που παλεύει για την κυβέρνηση.
Σε μια Αριστερά που θα σταματήσει την καταστροφή.
Σε μια Αριστερά που θα φέρει τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία.
Η διαφορά μου με τους φίλους μου είναι πως εγώ αμφιβάλλω για όλα.
Πως δεν θεωρώ τίποτε σίγουρο.
Πως δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανένα μέχρι να μου αποδείξει με πράξεις το αντίθετο.
Η διαφορά μου με τους φίλους μου είναι
πως εμένα μου αρέσει να χορεύω στα πάρτι.
Αυτοί προτιμούν να κάθονται στον καναπέ
και να προβλέπουν την πτώση μου στην πρώτη φιγούρα.
Εμένα οι φίλοι μου φοβούνται το χορό.
tselepis70@gmail.com
Όλα είναι δρόμος
Εμένα οι φίλοι μου είναι..
Ζηλεύω. Ζηλεύω τους φίλους μου που είναι αριστεροί αλλά δεν ανήκουν στο Σύριζα.
Ξέρουν τα πάντα για το Σύριζα. Για όσους τον απαρτίζουν. Από πού προέρχονται.
Τι πιστεύουν και πως δρουν. Ξέρουν το πρόγραμμα του καλύτερα κι από μένα.
Αναγνωρίζουν τη δεξιά στροφή που έχει πάρει.
Προβλέπουν με απόλυτη σιγουριά την μεγάλη κωλοτούμπα
που θα κάνει μετά την ανάληψη της κυβέρνησης.
γιατί θα δικαιωθούν σε όσα είχαν προβλέψει.
Ένας μου είπε πως προτιμά το Σαμαρά γιατί έτσι υπάρχει ελπίδα για το κίνημα(.)
και όχι κυβέρνηση του Σύριζα γιατί θα πάει την Αριστερά πολλά χρόνια πίσω.
Τους ζηλεύω πραγματικά γιατί δείχνουν τόσο σίγουροι για το μέλλον.
Μπαίνουν στο τρυπάκι της ονοματολογίας, ξεσκονίζοντας κάθε υποψηφιότητα.
Δεν λεν κουβέντα όμως για το σημαντικό.
Που είναι ο τρόπος εκλογής των υποψηφίων και όχι οι υποψήφιοι.
Πως στο Σύριζα όπως και σε όλη την Αριστερά
δεν λειτουργούμε άμεσο-δημοκρατικά παρά μόνο συγκεντρωτικά.
Αλλά βλέπεις για κάποιους που έμαθαν πάντα να υπάρχει
ένα σοφό κεντρικό όργανο πάνω από το κεφάλι τους,
για να αποφασίζει πριν απ αυτούς, γι αυτούς,
αυτά φαίνονται πολύ ψιλά γράμματα. Μη σου πω κι αναρχικά.
Εμένα οι φίλοι μου κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.
Έχουν απάντηση για όλα. Έχουν συνταγή για κάθε περίπτωση.
Τσιτάτο για κάθε περίσταση.
Εμένα οι φίλοι μου είναι όλοι επαναστάτες.
Έχουν σαν όνειρο να αλλάξουν τον κόσμο.
Εγώ έχω σαν όνειρο να αλλάξω πρώτα τον εαυτό μου.
Να γίνω πρώτα πιο ώριμος. Πιο ευαίσθητος. Πιο διαλλακτικός.
Πιο μορφωμένος. Πιο αλληλέγγυος. Πιο δυσκολόπιστος.
Πιο αμφισβητίας.
Εμένα οι φίλοι μου έχουν μπερδέψει την τακτική με τη στρατηγική.
Θέλουν την ενότητα. Αρκεί να συμφωνείς μαζί τους στο στρατηγικό τους στόχο.
Εμένα οι φίλοι μου δεν αντέχουν την επιτυχία.
Την μαζικότητα. Την ενότητα.
Μόλις δουν να συμβαίνει, τραβούν μια διάσπαση και είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Εμένα οι φίλοι μου έχουν ένα άγχος
να διατυμπανίζουν τη διαφορετικότητα τους.
Να «φωνάζουν» την επαναστατικότητα τους.
Έτσι όταν συμφωνούμε νιώθουν άβολα.
Και βρίσκουν κάτι άλλο να διαφωνήσουμε.
Εγώ για τους φίλους μου εγώ έχω συμβιβαστεί.
Έχω κοντύνει τα όνειρα μου. Θέλω απλά μια αλλαγή στη διαχείριση.
Ανέχομαι τα πάντα λίγο πριν την άνοδο στην εξουσία.
Κουράστηκα κι έκανα πίσω.
Εγώ πάλι θέλω να συμμετέχω,
Σε μια Αριστερά που παλεύει για την κυβέρνηση.
Σε μια Αριστερά που θα σταματήσει την καταστροφή.
Σε μια Αριστερά που θα φέρει τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία.
Η διαφορά μου με τους φίλους μου είναι πως εγώ αμφιβάλλω για όλα.
Πως δεν θεωρώ τίποτε σίγουρο.
Πως δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανένα μέχρι να μου αποδείξει με πράξεις το αντίθετο.
Η διαφορά μου με τους φίλους μου είναι
πως εμένα μου αρέσει να χορεύω στα πάρτι.
Αυτοί προτιμούν να κάθονται στον καναπέ
και να προβλέπουν την πτώση μου στην πρώτη φιγούρα.
Εμένα οι φίλοι μου φοβούνται το χορό.
tselepis70@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου