Ας σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Η Αριστερά
δεν είναι ιδεολογία. Ή καλύτερα για να μη σοκάρω κανένα, δεν είναι κοινή
ιδεολογία για όσους δηλώνουν Αριστεροί.
Αριστερά σημαίνει –για μένα- ουμανισμός, αλληλεγγύη,
δικαιοσύνη, ισότητα. Αν θέλετε με αυτή ακριβώς τη σειρά.
Για κάποιους άλλους η σειρά μπορεί να είναι διαφορετική και
για κάποιους ίσως περισσότερους να μην αλλάζει μόνο η σειρά αλλά και το
περιεχόμενο.
Εκεί ακριβώς είναι και η αδυναμία της Αριστεράς. Είναι ένας
από τους λόγους που δεν θα πετύχει ποτέ η Αριστερά. Ποτέ? Ποτέ μην λες ποτέ
βέβαια, αλλά για να το θέσω πιο σωστά, η ομορφιά της Αριστεράς είναι και η
αδυναμία της.
Στην Ελλάδα σήμερα έχουμε μια Αριστερά που σε λίγο καιρό θα
κυβερνήσει. Είναι όμως Αριστερά ο Σύριζα? Είναι Αριστεροί όσοι τον στελεχώνουν?
Υπάρχει κοινό όραμα για όλους όσους τον στηρίζουν? Είναι κοινός ο στόχος?
Ο Σύριζα είναι καταδικασμένος να αποτύχει για δύο λόγους
πιστεύω. Όχι για όσα του καταμαρτυρούν οι υπόλοιποι χώροι της Αριστεράς. Την εκ
του ασφαλώς κριτική από τα Αριστερά, κομμάτων και σχημάτων που κατέχουν τη θεία
φώτιση κι ευαγγελίζονται τον παράδεισο
της δικτατορίας του προλεταριάτου, την
θεωρώ καταστροφική για την εποχή που ζούμε.
Θα αποτύχει όμως γιατί η πολιτική του αντι-μνημόνιου δεν
είναι ιδεολογία. Και ο δεύτερος λόγος είναι η έλλειψη ασφαλιστικών δικλίδων που
θα σώσουν το κόμμα και τα μέλη του από τις σειρήνες της εξουσίας.
Ο Σύριζα δεν πρόκειται να «πουλήσει» τους ψηφοφόρους του. Θα
επαναφέρει όσα καταργήθηκαν με το μνημόνιο, θα αποκαταστήσει αδικίες, θα
αποκαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν θα αφήσει κανένα να πεθάνει
από πείνα, από το κρύο, από τη φτώχεια. Αυτό είναι λίγο? Καθόλου. Είναι πολύ
σημαντικό μα δε φτάνει.
Και μετά? Μετά τι? Τι ακριβώς θα χτίσει? Ή δεν είναι καιρός
για να συζητάμε τέτοια θέματα? Μετά υπάρχει το πολύ σοβαρό ενδεχόμενο να
σταματήσει εκεί. Τι κοινωνία όμως θέλει να οικοδομήσει? Με ποιες αρχές? Σε τι
συνθήκες?
Όσο η ιδεολογία του συρρικνώνεται στο εφήμερο –που είναι
κατά πολύ αναγκαίο για να σωθεί ο κόσμος από την καταστροφή- τόσο λιγοστεύουν
οι ελπίδες για μια πραγματική αλλαγή σε όλα τα επίπεδα. Για να πάμε ένα
σκαλοπάτι ψηλότερα ως κοινωνία. Ως άνθρωποι του μόχθου.
Κι εδώ έρχεται και η δεύτερη καθοριστική αδυναμία του
Σύριζα. Η έλλειψη ασφαλιστικών δικλίδων. Η μέχρι τώρα λειτουργία του κόμματος
δεν αφήνει καμία ελπίδα. Άνθρωποι ανίκανοι, ιδιοτελείς, αμόρφωτοι, κακόψυχοι
και αμετροεπείς υπάρχουν παντού και θα υπάρχουν πάντα. Πως όμως τους
απομονώνεις? Πως δεν βρίσκουν έδαφος για να λειτουργούν? Πως τους εμποδίζεις να
κατέχουν θέσεις κλειδιά στο κόμμα κι αύριο στην κυβέρνηση? Μα μόνο ένας τρόπος
υπάρχει. Ή θα είσαι κόμμα των μελών ή θα είσαι ακόμη ένα κόμμα μηχανισμών. Ή θα
λειτουργείς άμεσο-δημοκρατικά, ή θα λειτουργείς συγκεντρωτικά και αρχηγικά.
Μέχρι τώρα δεν έγινες κόμμα των μελών. Γιατί κανείς μα
κανείς στην Αριστερά σε όλες της τις εκφάνσεις δεν θέλει να κάνουν κουμάντο τα
μέλη τους. Οι ηγεσίες, είναι πάντα πεφωτισμένες, περιχαρακωμένες και πλούσιες,
σε άτομα που και πολιτική σκέψη δεν παράγουν,
αλλά ζουν και ζωή χαρισάμενη ως «επαγγελματίες επαναστάτες».
Γιατί όμως Σύριζα? Γιατί δεν υπάρχει καμία άλλη ελπίδα. Κι
αυτό είναι εις βάρος του ίδιου του Σύριζα. Γιατί τουλάχιστον, ας σωθεί ο κόσμος
από την καταστροφή κι έχουμε χρόνο να παλέψουμε ενάντια στους «συντρόφους»
αυριανούς υπουργούς που θα κατσικωθούν στις γραφειάρες τους.
