Μη μου στερείς το όνειρο…

Σε παρακολουθώ μέρες τώρα, να μου λες πόσο επικίνδυνος είναι ο Σύριζα. Να γράφεις πως «με το ΣΥΡΙΖΑ μπορούμε χαλαρά να γκρεμίσουμε τη χώρα χωρίς ν' αλλάξουμε τίποτα». Λες πως είσαι το καινούργιο και θα ψηφίσεις ένα χώρο που μάζεψε κάθε γυρολόγο στα ψηφοδέλτια του. Ένα κόμμα, που μπορεί να έχει από ακροδεξιούς και νεοφιλελεύθερους, μέχρι αριστερούς πρώην βουλευτές της Δημάρ και του Σύριζα. Θα ψηφίσεις ένα κόμμα, που δεν έχει ξεκάθαρη ιδεολογία, αλλά μπορεί να συνεργαστεί το ίδιο εύκολα και με την μνημονιακή Ν.Δ. και τον αντιμνημονιακό Σύριζα. Ένα κόμμα, που ο μεγάλος αρχηγός αποφασίζει για τα πάντα, χωρίς να ρωτά κανένα. Και μη μου πεις πως δεν πήρες χαμπάρι για τις αποχωρήσεις ιδρυτικών στελεχών του Ποταμιού που κατήγγειλαν τον αρχηγό και την έλλειψη δημοκρατίας στο κόμμα, γιατί ψέματα λες. 

Θεωρείς πως πρέπει να κυβερνήσουν τεχνοκράτες. Που γνωρίζουν τα πράγματα. Λες κι αυτοί που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια, δεν είχαν τις καλύτερες σπουδές από τα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου. Λες και δεν είναι θέμα ιδεολογίας και πολιτικής βούλησης, αλλά άγνοιας. 

Λες πως όσοι δοκιμάστηκαν στη ζωή επαγγελματικά και ξέρουν την αγορά, ξέρουν και να μας βγάλουν από την κρίση. Και εννοείς κάτι ομοιόμορφα ανθρωπάκια με τα γκρι κουστούμια τους, που οδηγούν τζιπ, έχουν σύζυγο και γκόμενα, διασκεδάζουν στα μπουζούκια, κάνουν πάρτι σε στριπτιζάδικα, τρώνε σε Ινδικά εστιατόρια, πάνε διακοπές στη Μύκονο, καπνίζουν πούρα και όταν μιλάνε για την πολυεθνική εταιρεία που εργάζονται, λένε «η εταιρεία μας»….

Αγωνιάς για το περιβάλλον, αλλά δεν λες κουβέντα για τις Σκουριές. Δεν ήσουν σε καμιά πορεία και χλευάζεις ένα κόσμο που χτυπήθηκε, μάτωσε, φυλακίστηκε για να σωθεί ο τόπος του. Βρίζεις του συνδικαλιστές και τους θεωρείς τεράστια πληγή για τον τόπο. Μόνο που δεν ξεχωρίζεις κανένα. Δεν ξεχωρίζεις όσους ρισκάρουν τη δουλειά τους, τη ζωή τους, τα πάντα για τους συναδέλφους τους από εκείνους που υπηρετούν εδώ και χρόνια την ίδια κυβερνητική πολιτική σε όποια απόχρωση κι αν υπερίσχυε. 

Είσαι «διαβασμένος» αλλά κι εκεί χωλαίνεις. Βλέπεις διαβάζεις μόνο Μαραντζίδη  και υποστηρίζεις πως τα τάγματα ασφαλείας δημιουργήθηκαν για να αντισταθούν στις βαρβαρότητες του ΕΑΜ…. Θύτης και θύμα ένα και το αυτό για εσένα. Θεωρείς τις ιδεολογίες ξεπερασμένες. Το «αριστερά» «δεξιά» ξεπερασμένο και πως μια «εθνική Ελλάδος» από τους άξιους και ικανούς θα μας σώσει. Πως τα παλαιά κόμματα είναι χρεωκοπημένα και φταιν για όλα. Να δεις τι μου θυμίζει αυτό? Κάπου το έχω ξανακούσει όλο αυτό. Α Ναι! Σε πρόλαβε ο Μιχαλολιάκος και η παρέα των ναζί δολοφόνων….

Καμιά φορά σε πιάνουν οι ευαισθησίες σου και λες πως αν αγκαλιαστούμε όλοι μαζί, αν δώσουμε αγάπη ο ένας για τον άλλο, αν ντύσουμε ένα δεντράκι, αν υιοθετήσουμε ένα παγκάκι, η ζωή μας θα γίνει καλύτερη. Ναι βρε συ. Πως το λες? «Αγάπη μόνο» Μάλλον δε σε αγαπούσαν πολύ όταν ήσουν μικρός. Αλλιώς δεν εξηγείται τέτοια σύγχυση…

Μιλάς για τους νέους αλλά δεν σε είδα να αντιδράς όταν σκότωσαν τον Γρηγορόπουλο. Όταν έφαγαν τον Φύσσα. Χλεύαζες τον Ρωμαννό αλλά θα σε ρωτήσω αν θα έδινες κι εσύ τη ζωή σου για τις ιδέες σου. Για όσα πιστεύεις κι ας μην συμφωνώ με όσα πιστεύεις.

Να σου πω τι είσαι? Ένα ανθρωπάκι είσαι. Που δεν θέλει να αλλάξει τίποτε στον κόσμο. Που φλερτάρει με ιδέες φασιστικές. Ένα σνομπ ανθρωπάκι, που μισεί ότι δεν καταλαβαίνει κι ότι του χαλά την «αισθητική» του. Που χλευάζει όσους «ξυπόλυτους» αγωνίζονται. Γιατί θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο. Μα δεν είσαι ο πρώτος. Και τότε στην εποχή του φασισμού και της κατοχής, οι «παππούδες» σου χλεύαζαν κάτι παιδιά, που δεν ήξεραν γράμματα και πάλευαν ξυπόλητα για την λευτεριά.

Μη φοβάσαι. Ο Σύριζα που θα κυβερνήσει από την Δευτέρα, δεν είναι τόσο ριζοσπαστικός όσο φαντάζει. Ή όσο θα ήθελα εγώ κι άλλοι πολλοί. Είναι ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που θα κάνει το αυτονόητο. Μια «αστική» επανάσταση που ποτέ δε συνέβη σ΄αυτή τη χώρα. Που θα κοιτάξει να βάλει κάποιους κανόνες, να δημιουργήσει ένα κράτος δικαίου. Πράγματα που στην υπόλοιπη Ευρώπη είχαν κατακτηθεί εδώ και χρόνια. Μα στην Ελλάδα το να έχεις υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη και αξιοκρατία θεωρείται μπολσεβικισμός.   Ξέρεις κάτι? Ζω για το μέλλον που θα έρθει και θα έχουμε αλλάξει θέσεις. Εσύ θα είσαι ο φανατικός υποστηριχτής του Σύριζα κι εγώ στην αντιπολίτευση γιατί θα θέλω κάτι παραπάνω…

Αλλά μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα μη μου γαμάς τη ζωή. Μη μου στερείς το όνειρο. Κάνε στην άκρη. Η αλλαγή που έρχεται θα είναι για όλους μας καλή. Και για εσένα που έχεις τη δουλίτσα σου, το σπιτάκι σου, τα λεφτάκια σου και για μένα που δεν έχω τίποτε!

Μας αξίζει μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Από 14 ετών έντονα πολιτικοποιημένος ενταγμένος στην ΚΝΕ (στην μεγάλη του Γένος σχολή, που λέει κι η Φίλη μου η Ουρανία), πρώτη φορά νοιώθω τόση αποστροφή για τούτη την προεκλογική περίοδο. Έχει να κάνει με όλη ετούτη την τρομολαγνία, την χυδαιότητα, τον γκεμπελισμό. Την έλλειψη φαντασίας. Τα σποτάκια της πλάκας. Τα πρόσωπα της διαφθοράς. Τα βλέπω και οργίζομαι.

Παραπονιούνται αρκετοί για τα πρόσωπα στα ψηφοδέλτια του Σύριζα κι ασκούν κριτική. Λες και είμαστε διαφορετικοί. Αυτοί είμαστε. Υπάρχει κάποιος που θα έπρεπε να είναι στα ψηφοδέλτια και δεν είναι, ή απλά διαφωνούμε με κάποιους που είναι? Δεν θα μπορούσε ο Σύριζα να είναι κάτι διαφορετικό σε μια κοινωνία απαίδευτη. Με ημιμάθεια. Με έλλειψη πολιτικής κουλτούρας Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Όμως…..

Μας αξίζει μια κυβέρνηση της Αριστεράς.  Για όσα πέρασαν οι παππούδες μας και οι γονείς μας. Για όσα περνάμε εμείς.  Για όλους εμάς που δεν κλέψαμε ούτε στο τάβλι. Που πατρίδα μας είναι οι άνθρωποι κι όχι οι αριθμοί. Που αν δεν έχει ο διπλανός μας είναι σαν να μην έχουμε κι εμείς. Που μοιραζόμαστε το τελευταίο μας τσιγάρο. Που κλαίμε με τα ίδια τραγούδια. Που σεβόμαστε τον άλλον με τη διαφορετικότητα του. Που δεν συχνάζουμε σε in μαγαζιά, αλλά στα σπίτια των φίλων μας. Που θέλουμε να ζήσουμε και μας πνίγουν. Που δεν θέλουμε πολλά για πάρτη μας και τα θέλουμε όλα για όλους.  Για να νοιώσουμε Δικαιοσύνη.

Γιατί που ξέρεις, μπορεί να δεις στο κελί του Άκη να συνωστίζονται κι άλλοι «σύντροφοι» του. Γιατί θέλω να πιστεύω και το πιστεύω, πως είμαστε διαφορετικοί. Γιατί δεν υπάρχει άλλη ελπίδα. Αν αποτύχει ο Σύριζα θα αποτύχει όλη η Αριστερά και μαζί της όλη η κοινωνία που εργάζεται για να ζήσει και δεν ζει κλέβοντας και πατώντας σε πτώματα.

Όλη αυτή η ιστορία με την διαπραγμάτευση με τους δανειστές, μου θυμίζει τις διαπραγματεύσεις με την Γαλλική εταιρεία VINCI, στα εργοτάξια της «Ολυμπίας Οδού». Αν για κάτι μετανιώνω, είναι που δεν είμασταν περισσότερο «σκληροί» στα «θέλω» μας. Πολλές φορές δεν είχαμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και δεν «προβλέπαμε» το επόμενο βήμα τους.  Όμως το καθοριστικό στην όλη υπόθεση, ήταν η στάση των εργαζόμενων στα εργοτάξια. Περίμεναν από το συμβούλιο να «καθαρίσει» για πάρτη όλων μας. Δεν ήταν εναντίον μας, αλλά δεν είχαν «φυσική»  παρουσία στις διεκδικήσεις μας. Έτσι, ενώ αναγνώριζαν το δίκιο μας, υπέμεναν τις πιέσεις, τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία. Το αποτέλεσμα γνωστό. Τα εργοτάξια έκλεισαν για 2 και πλέον χρόνια κι όλοι, ακόμη και οι πιο φοβισμένοι και πειθήνιοι,  απολύθηκαν και βρέθηκαν στον δρόμο. Δώσαμε όμως τη μάχη μας.  

Καμιά κυβέρνηση του Σύριζα δεν έχει καμία ελπίδα αν ο λαός δεν απαιτήσει τα πάντα. Γιατί έχει δικαίωμα να απαιτεί τα πάντα. Όσα του στέρησαν από τότε που δημιουργήθηκε αυτό το κράτος. Τώρα είναι η ευκαιρία. Όσοι καθίσουν στη γωνία ελπίζοντας να δικαιωθούν πως αυτοί το είχαν προβλέψει, μου θυμίζουν κάτι παιδιά που φοβόντουσαν  να παίξουν μπάλα με την αντίπαλη γειτονιά και σχολιάζανε αρνητικά απ’ την «κερκίδα» όποιον έτρωγε φτηνιάρικο γκολ.

Το δίλλημα είναι απλό και καθοριστικό. Η Σαμαράς ή ελπίδα. Όποια ελπίδα μας έμεινε. Ελάχιστη ? Λειψή? Κακομοιριασμένη? Έστω αυτή. Είναι η τελευταία μας ελπίδα. Για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια ρε γαμώτο.          

 tselepis70@gmail.com

Είναι επίκαιρο 15 μήνες μετά....

Δρόμος της Αριστεράς Σάββατο 21/09/2013

«NO»

Αν με ρωτήσει κάποιος σήμερα τι γνώμη έχω για το Σύριζα θα του απαντούσα πολύ απλά πως μου θυμίζει τους σημερινούς Έλληνες ποδοσφαιριστές. Δηλαδή πολύ καλούς αθλητές με φυσική κατάσταση, με πλούσια προσόντα , με δύναμη και αντοχή. Όμως στο παιχνίδι τους δεν έχουν φαντασία, δεν ξέρουν να ντριπλάρουν τον αντίπαλο και δεν ξεσηκώνουν την εξέδρα με την τεχνική τους. Πριν αναλύσω περισσότερο τη σκέψη μου, θα θυμίσω σε όσους την έχουν δει και θα παροτρύνω όσους δεν το έκαναν ακόμα να το πράξουν, την ταινία «ΝΟ». Το 1988 ο δικτάτορας της Χιλής Πινοσέτ προκηρύσσει δημοψήφισμα για την παραμονή του στην εξουσία, η αντιπολίτευση προσλαμβάνει έναν ανερχόμενο διαφημιστή για να εκπονήσει την προεκλογική της καμπάνια. Κι αυτός κόντρα στα μπαρουτοκαπνισμένα πολιτικά στελέχη που θέλαν να επιμείνουν στον καταγγελτικό λόγο των εγκλημάτων του χουντικού καθεστώτος, έκανε το πολύ απλό πράγμα. «Μίλησε» μέσα από τα σποτάκια του με εικόνα και με λόγια για την ομορφιά της ζωής που θα είναι εφικτή αν λέγανε «ΝΟ» στο καθεστώς. Έδειξε την ομορφιά του να ζεις ελεύθερος, να σκέφτεσαι ελεύθερα, να δημιουργείς ελεύθερα. Έβαλε χρώμα και έδωσε μια νότα αισιοδοξίας. Και πολύ απλά κέρδισε μια μάχη που φαινόταν από χέρι χαμένη.

Αυτό ακριβώς πιστεύω λείπει σήμερα από το σύνολο της Αριστεράς και φυσικά και από τον Σύριζα. Η αισιοδοξία, το όραμα και η αφήγηση για τη νέα κοινωνία που θέλουμε να οργανώσουμε. Δεν υπάρχει κανείς Έλληνας σήμερα που να πιστεύει πως τα μνημόνια και η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, μπορεί να δώσει λύση. Ίσα ίσα όλο και περισσότεροι πιστεύουν πως στόχος των μνημονίων, ήταν από την αρχή η φτωχοποίηση του λαού, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και η σταδιακή απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Και τι κάνει γι αυτό ο Σύριζα? Προσπαθεί να πείσει -τους ήδη πεισμένους Έλληνες- για το αυτονόητο, που είναι η καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά. Προσπαθεί να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω από μια αρνητική καμπάνια ενάντια στο μνημόνιο και τις συνέπειες του. Μα αυτό δεν φτάνει σήμερα. Ήταν αρκετό και είχε αποτέλεσμα στις προηγούμενες εκλογές που τον έφεραν στην αντιπολίτευση. Σήμερα χρειάζεται το κάτι παραπάνω. Την ελπίδα, το όραμα, την αφήγηση της οικοδόμησης μιας νέας δίκαιης κοινωνίας. Ενάντια στο μνημόνιο, είναι, ή λεν ότι είναι, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις. Γιατί να επιλέξει το Σύριζα? Ως πότε ο κόσμος θα συσπειρώνεται σε ένα καταγγελτικό λόγο? Βαρέθηκα να ακούω για τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής που ζούμε. Την ξέρω, την βιώνω. Και την ξέρω πολύ καλύτερα, από οποιαδήποτε οικονομική ανάλυση και του πιο προικισμένου οικονομολόγου. Αλήθεια αν δε δώσεις όραμα στους γιατρούς για το σύστημα υγείας που θες να οικοδομήσεις όταν γίνεις κυβέρνηση πως θα τους πείσεις να συμμετέχουν? Μπορεί να χρειαστεί να συμμετέχουν με τα ίδια ή και λιγότερα χρήματα αλλά αν πειστούν πως συμμετέχουν σε κάτι μεγάλο και πρωτοποριακό που έχουν θέση και συν δημιουργούν, έχεις ελπίδα να τα καταφέρεις να συμμετέχουν. Το ίδιο ισχύει για τους δασκάλους, τους επαγγελματίες τους εργάτες.

Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου, έδωσε όραμα στο Ελληνικό λαό. Του μίλησε για την οικοδόμηση μιας νέας δίκαιης κοινωνίας, που ο λαός θα έρθει στην εξουσία. Που θα καταργηθούν οι διακρίσεις και θα επανέλθει η περηφάνια στους Έλληνες. Που θα πάψει να είναι προτεκτοράτο και θα γίνει ανεξάρτητο κράτος. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν πολύ διαφορετικό αλλά ο ελληνικός λαός έπειτα από πολλά χρόνια ένιωσε ανάταση. Αν πραγματικά θέλουμε την εκτίναξη του Σύριζα, αν θέλουμε να κυβερνήσουμε, αν θέλουμε να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας, σήμερα κι όλας θα πρέπει να μιλάμε μόνο για το πώς θα οικοδομήσουμε το νέο και όχι να τρέχουμε ασθμαίνοντας πίσω από την κυβερνητική ατζέντα.