Η δικιά μου λίστα για μια χρονιά που φεύγει

1) Καλύτερη ταινία:

Δυο ημέρες,μια νύχτα ......η ζωή μας


2)Καλύτερη φωτογραφία:

Από τη μία, μια πολύ όμορφη νέα κοπέλα που διαδηλώνει κι από την άλλη, ένας χοντρός μαλάκας τον λες και χοντρομαλάκα…
Λογικό να την μισεί. Ποτέ του δεν θα γύριζε να τον κοιτάξει μια τέτοια κοπέλα. Από μικρός τις μισούσε. Βρήκε καταφύγιο μαζί με τους υπόλοιπους κομπλεξικούς στην αστυνομία. Να δέρνει νέους,μετανάστες,απεργούς, ΑΜΕΑ και κυρίως κοπέλες. Μόνο που στο τέλος πάντα νικά η ομορφιά

3) Καλύτερο βιβλίο:

Γιατί εκτός απο πολύ καλό βιβλίο ξέρω και τον συγγραφέα!!!

4) Καλύτερη συναυλία:

Γιατί εξαιρετικός ο Sivert Høyem αλλά εδώ μιλάμε για κάτι που σου συμβαίνει ίσως μια φορά στη ζωή σου και απο μόνο του το γεγονός είναι σπουδαίο

5) Καλύτερο τραγούδι
Γιατί ναι μεν δεν είναι του ΄14
αλλά δεν βρήκα καλύτερο.

'Αλμπουμ: Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί (2013)-Θα `ρθεί μια μέρα

Θα `ρθεί μια μέρα που θ' αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι χαρτί που στροβιλίζει ο αέρας μακριά

Και θα ξυπνήσω απ' το βαθύ,απ' το μεγάλο λήθαργο
που με κρατάει μακρυά σου παγωμένο και βουβό
Θα είναι μια μέρα γιορτινή όταν θα έρθω να σε βρω

Κάτω απ' του χρόνου τις σκουριές βρήκαν τα μονοπάτια σου
μα το χρυσάφι τα παιδιά το `χουνε κρύψει από καιρό
σε μια θαλασσινή σπηλιά σ' ένα απότομο γκρεμό

Θα `ρθεί μια μέρα που θ' αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι ο καπνός από ένα τρένο που σφυρίζει μακριά


6) Πρόσωπο της χρονιάς 
Νίκος Ρωμανός

Γιατί ήταν έτοιμος να πεθάνει για τις ιδέες του. Και το ότι έζησε ήταν η πρώτη νίκη μετά από πολλές ήττες

Καλή χρονιά

ΤΟ 2015 ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΛΙΑΚΑΔΕΣ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!

Δρόμος της Αριστεράς Σάββατο 27/12/2014

«Γιατί  δεύτερη ζωή δεν έχει»

Με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος και μου λέει: «Γράψε ένα κείμενο για το Δρόμο. Χριστούγεννα έχουμε, ξέρεις εσύ, κάτι ανάλογο. Για τις μέρες που ζούμε, τις πολιτικές εξελίξεις, την Αριστερά. 500 λέξεις.» Κι από τη Δευτέρα το απόγευμα φτιάχνω λέξεις στο μυαλό μου, ετοιμάζω προτάσεις, σχεδιάζω παραγράφους. Όμως δεν μου βγαίνει. Ομολογώ πως το μετάνιωσα. Τι να γράψω? Τι είναι αυτό που δεν έχει ειπωθεί? Για την κατάσταση που ζούμε, την συμμορία που μας κυβερνά? Να επαναλάβω πάλι τα ίδια? Για το αν ο Σύριζα θα φέρει δικαιοσύνη, θα πολεμήσει την καταστροφή και δεν θα είναι κι αυτός «μια από τα ίδια»? Ή να γράψω για τον φόβο που προκαλούν στους Αριστερούς, τα ανοίγματα  των πρόσφατα ανανηψάντων βουλευτών και στελεχών του Πασόκ και της Δημάρ. Μπλόκαρα. Δεν βρίσκω κάτι νέο που να μην έχει ειπωθεί. Να μην έχει σχολιαστεί, να μην έχει γραφτεί.  Είμαι και σε φάση απαισιοδοξίας τον τελευταίο καιρό και φοβάμαι πως θα βγει πολύ μαύρο το κείμενο. Μια βόλτα στη θάλασσα θα μου δώσει απαντήσεις. Από τότε που το διάβασα σε κάποιο βιβλίο πως η θάλασσα είναι ο καλύτερος συμβουλάτορας αυτό κάνω. Περπατάω στο Θερμαϊκό και την ακούω. Μου δίνει πάντα τις απαντήσεις που θέλω. Τη ρωτάω κι εκείνη με τον παφλασμό της, μου απαντά. Το ερμηνεύω όπως θέλω και φεύγω ευχαριστημένος και σοφότερος. Μα αυτή τη φορά δεν έπιασε.

 Η ώρα περνούσε κι εγώ το απόγευμα έπρεπε να κάνω τον Αι Βασίλη σε μια εκδήλωση. Η αδερφή μου, μου νοίκιασε στολή και μου ζήτησε για μια ώρα να γίνω ο Αι Βασίλης που θα μοιράσει δώρα στα παιδιά, που στηρίζουν ως συμβουλευτικός σταθμός. Παιδιά που τα περισσότερα έχουν χάσει κάποιο γονιό τους. Η εκδήλωση είχε επιτυχία. Είχε γλυκά, είχε θέατρο, είχε δώρα, είχε ευχές, είχε ζωγραφιές, είχε χαμόγελα. Και είχε και το «δέντρο των ευχών». Μικροί και μεγάλοι έγραφαν σε καρδούλες από χαρτόνι την ευχή τους και την κρεμούσαν στο δεντράκι. Έγραψα κι εγώ την ευχή μου: «Το 2015 να έχει μόνο λιακάδες». Έριξα και μια κλεφτή ματιά στις άλλες καρτούλες. Και τότε συνέβη. Μια καρδιά από χαρτόνι σαν τις υπόλοιπες, γραμμένη από κάποιο παιδί. Η γραφή ήταν τέτοια που δεν μπορεί να ήταν πάνω από εφτά οχτώ χρονών: «Το 2015 θέλω τη μητέρα μου που έχει πεθάνει». Απάντα λοιπόν Αι Βασίλη. Το παιδί κάτι σου ζήτησε για το 2015….

Έφυγα από την γιορτή και σκεφτόμουν μόνο την ευχή του μικρού. Κάτι χάνω γαμώτο. Κάτι μου έχει ξεφύγει. Τελευταία γκρινιάζω χωρίς λόγο. Νευριάζω εύκολα, απογοητεύομαι μιζεριάζω. Για τη δουλειά που δεν έχω, για τα λεφτά που μου λείπουν, για τη ζωή μου που δεν μου αρέσει. «Για τη ζωή μου που δεν μου αρέσει?»

Πόσο ανόητος είμαι. Έχω ζωή κι όμως δεν μου φτάνει. Και περιμένω το θαύμα. Αυτό που θ αλλάξει τη ζωή μου και την ζωή όλων μας σε τούτη τη χώρα. Και στο ενδιάμεσο ξέχασα να ζω. Ο Κινέζος αν θέλει να σε καταραστεί σου λέει «να ζήσεις σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή.» Σε τέτοια εποχή ζούμε. Και θα την απολαύσουμε όσο ζούμε. Κι ας αποτύχουμε κι ας προδοθούμε κι ας μετανιώσουμε. Μα θα την ζήσουμε, δίχως γκρίνια, μόνο με ελπίδα. Γιατί δεν γίναμε Αριστεροί για τους «τίτλους». Αλλά για το «παιχνίδι». Κι αν δεν πάνε όλα καλά το 2015, το 2016 είναι κοντά.

 Καλές μας γιορτές.

tselepis70@gmail.com

Από την Dealy Plaza του Ντάλας το ΄63 στην Πατησίων & Στουρνάρα γωνία 10 χρόνια μετά

Μια εκπομπή επίκαιρη που ξεκινά από την Dealy Plaza του Ντάλας Νοέμβρη του 1963. 

Περνά από τα υψώματα  της Λα Ιγκέρα της Βολιβίας  τον Οκτώβρη του 1967. 

Σταθμεύει για λίγο τον Απρίλη του 68 στο μπαλκόνι του πανδοχείου Λωρέιν στο Μέμφις του Τεννεσσί. 

Υψώνει τη μαύρη  γροθιά της στο Μεξικό. 

Στέκει άφωνη βλέποντας τις φλόγες στο Mỹ Lai , ψάχνει για παραλία κάτω από το πλακόστρωτο στο Παρίσι. 

Καπνίζει ένα τσιγάρο σε φάρμα στο Μπέθελ της Νέας Υόρκης ακούγοντας rock 

και συντρίβεται κάτω από τις ερπύστριες ενός ΑΜΧ 30 στην οδό Πατησίων.

Γιατί η κατάληψη του Πολυτεχνείου έληξε ξημερώματα της 17^ης Νοέμβρη του 73 αλλά ξεκίνησε στο Ντάλας στις 22 Νοέμβρη του 63

Κυριακή βράδυ στις 10 στο

http://deyteresmeliakada.listen2myradio.com/

Συντονίσου...

«Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις.»

Μια άγρια φωνή στο ραδιόφωνο παραγγέλνει καφέ ουρλιάζοντας. Η ίδια φωνή, πάλι ουρλιάζοντας, ζητά από μια κοπέλα ραντεβού. Όλα σταματούν και κάποιος γνωστός ηθοποιός μας πληροφορεί πως αν ξυπνήσαμε στραβά, αν μας φαίνεται  πως όλα πάνε κατά διαόλου, φταίει το στρώμα μας. Και μας προτείνει να το αλλάξουμε για να αλλάξει και η ζωή μας. Όχι δεν φταίει αν κοιμάσαι μόνος. Αν δεν έχεις σύντροφο. Αν αυτός που κοιμάσαι παρέα είναι κάποιος που δεν τον γνωρίζεις πια. Δεν φταίει αν δεν έχεις δουλειά. Δεν φταίει αν δεν έχεις θέρμανση. Αν χρωστάς. Το στρώμα φταίει βλάκα. Έπρεπε να το είχες καταλάβει. Να το αλλάξεις. Και ναι ξέρω άνθρωπο που το άλλαξε. Γιατί πίστευε πως έφταιγε το στρώμα. Και μετά έπαιρνε χάπια για να μπορεί να κοιμηθεί στο στρώμα που αγόρασε.

Ο ίδιος ηθοποιός που ακούγεται στο ραδιόφωνο με τα στρώματα, σε τηλεοπτική διαφήμιση αυτή τη φορά, πληρώνει πάντα τα μισά σε σχέση με άλλους γιατί έχει κάρτα από τράπεζα που του δίνει μπόνους. Η ίδια κάρτα που έδινε διπλάσιο  μπόνους   αν θα ψώνιζες Κυριακή που τα μαγαζιά θα ήταν ανοιχτά. Κι αναρωτιέμαι αν η διαφήμιση ήταν παλιά. Κι αν την είχε δει ο Θάνος όταν ήταν μικρός. Πολύ μικρός. Τότε που έκλεγε γιατί δεν πίστευε πως δεν είχα λεφτά. Και μου έλεγε πως αν έβαζα την κάρτα στο ΑΤΜ της τράπεζας θα είχα όσα ήθελα. Γιατί είδε κι άλλους να το κάνουν. Και ήταν τόσο εύκολο. Ω καλή μας τράπεζα. Που πάντα μας σκεφτόσουν. Όμως η διαφήμιση ήταν καινούργια. Κάποια πράγματα δεν άλλαξαν καθόλου. Οι τράπεζες δίνουν μπόνους, δίνουν κάρτες, δίνουν χρήματα. Με μια μικρή προϋπόθεση. Να έχεις χρήματα.

Αλλιώς περπατάς στους δρόμους. Σταματάς στη γωνία κι αγοράζεις κουλούρι με 50 λεπτά. Σε ρωτούν αν θες μαλακό, τραγανό, ή με σταφίδες. Σου χαμογελούν σου λένε ευχαριστώ κι αυτό είναι όλο. Και κει που μασάς ανακαλύπτεις σε μια βιτρίνα εταιρίας κινητής τηλεφωνίας ότι ξέρουν τι σκέφτεσαι. Το γράφουν στη βιτρίνα. Με μεγάλα γράμματα. «Ξέρουμε τι σκέφτεσαι». Ίσως εννοούν ξέρουν τις ανάγκες σου. Και φροντίζουν για να ανταποκριθούν άμεσα. Ή ίσως πάλι να μας κοροϊδεύουν. Και να ξέρουν πραγματικά τι σκεφτόμαστε. Ανατριχιαστικό. «Η ζωή των άλλων». Η γερμανική ταινία. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό. Ίσως γιατί η εταιρία που το διατυμπάνιζε με χαρά ήταν Γερμανική. Ή απλά το όνομα της ήταν κάτι που σε παρέπεμπε σε κάτι Γερμανικό. Δεν θυμάμαι.

Θέλω να μπω στο ψυγείο. Να κάτσω λίγες μέρες. Λίγα χρόνια. Όσο χρειαστεί. Μέχρι να βγει ο ήλιος. Να κάνω παρέα με τις ντομάτες. Τις μελιτζάνες. Το τυρί. Θα τους μιλώ και δεν θα απαντάνε. Έχουν κι αυτά τα βάσανα τους. Μόνο η Coca Cola light θα με καταλάβει. Το γράφει και στην ετικέτα της «Μοναδική απόλαυση με λιγότερο από 1 θερμίδα. Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις.» Κάτι ξέρουν οι Αμερικανοί. «Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις.» Αρκεί να αλλάξεις στρώμα.

Θ.Τ. 09/11/2014

tselepis70@gmail.com