Από την Dealy Plaza του Ντάλας το ΄63 στην Πατησίων & Στουρνάρα γωνία 10 χρόνια μετά

Μια εκπομπή επίκαιρη που ξεκινά από την Dealy Plaza του Ντάλας Νοέμβρη του 1963. 

Περνά από τα υψώματα  της Λα Ιγκέρα της Βολιβίας  τον Οκτώβρη του 1967. 

Σταθμεύει για λίγο τον Απρίλη του 68 στο μπαλκόνι του πανδοχείου Λωρέιν στο Μέμφις του Τεννεσσί. 

Υψώνει τη μαύρη  γροθιά της στο Μεξικό. 

Στέκει άφωνη βλέποντας τις φλόγες στο Mỹ Lai , ψάχνει για παραλία κάτω από το πλακόστρωτο στο Παρίσι. 

Καπνίζει ένα τσιγάρο σε φάρμα στο Μπέθελ της Νέας Υόρκης ακούγοντας rock 

και συντρίβεται κάτω από τις ερπύστριες ενός ΑΜΧ 30 στην οδό Πατησίων.

Γιατί η κατάληψη του Πολυτεχνείου έληξε ξημερώματα της 17^ης Νοέμβρη του 73 αλλά ξεκίνησε στο Ντάλας στις 22 Νοέμβρη του 63

Κυριακή βράδυ στις 10 στο

http://deyteresmeliakada.listen2myradio.com/

Συντονίσου...

«Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις.»

Μια άγρια φωνή στο ραδιόφωνο παραγγέλνει καφέ ουρλιάζοντας. Η ίδια φωνή, πάλι ουρλιάζοντας, ζητά από μια κοπέλα ραντεβού. Όλα σταματούν και κάποιος γνωστός ηθοποιός μας πληροφορεί πως αν ξυπνήσαμε στραβά, αν μας φαίνεται  πως όλα πάνε κατά διαόλου, φταίει το στρώμα μας. Και μας προτείνει να το αλλάξουμε για να αλλάξει και η ζωή μας. Όχι δεν φταίει αν κοιμάσαι μόνος. Αν δεν έχεις σύντροφο. Αν αυτός που κοιμάσαι παρέα είναι κάποιος που δεν τον γνωρίζεις πια. Δεν φταίει αν δεν έχεις δουλειά. Δεν φταίει αν δεν έχεις θέρμανση. Αν χρωστάς. Το στρώμα φταίει βλάκα. Έπρεπε να το είχες καταλάβει. Να το αλλάξεις. Και ναι ξέρω άνθρωπο που το άλλαξε. Γιατί πίστευε πως έφταιγε το στρώμα. Και μετά έπαιρνε χάπια για να μπορεί να κοιμηθεί στο στρώμα που αγόρασε.

Ο ίδιος ηθοποιός που ακούγεται στο ραδιόφωνο με τα στρώματα, σε τηλεοπτική διαφήμιση αυτή τη φορά, πληρώνει πάντα τα μισά σε σχέση με άλλους γιατί έχει κάρτα από τράπεζα που του δίνει μπόνους. Η ίδια κάρτα που έδινε διπλάσιο  μπόνους   αν θα ψώνιζες Κυριακή που τα μαγαζιά θα ήταν ανοιχτά. Κι αναρωτιέμαι αν η διαφήμιση ήταν παλιά. Κι αν την είχε δει ο Θάνος όταν ήταν μικρός. Πολύ μικρός. Τότε που έκλεγε γιατί δεν πίστευε πως δεν είχα λεφτά. Και μου έλεγε πως αν έβαζα την κάρτα στο ΑΤΜ της τράπεζας θα είχα όσα ήθελα. Γιατί είδε κι άλλους να το κάνουν. Και ήταν τόσο εύκολο. Ω καλή μας τράπεζα. Που πάντα μας σκεφτόσουν. Όμως η διαφήμιση ήταν καινούργια. Κάποια πράγματα δεν άλλαξαν καθόλου. Οι τράπεζες δίνουν μπόνους, δίνουν κάρτες, δίνουν χρήματα. Με μια μικρή προϋπόθεση. Να έχεις χρήματα.

Αλλιώς περπατάς στους δρόμους. Σταματάς στη γωνία κι αγοράζεις κουλούρι με 50 λεπτά. Σε ρωτούν αν θες μαλακό, τραγανό, ή με σταφίδες. Σου χαμογελούν σου λένε ευχαριστώ κι αυτό είναι όλο. Και κει που μασάς ανακαλύπτεις σε μια βιτρίνα εταιρίας κινητής τηλεφωνίας ότι ξέρουν τι σκέφτεσαι. Το γράφουν στη βιτρίνα. Με μεγάλα γράμματα. «Ξέρουμε τι σκέφτεσαι». Ίσως εννοούν ξέρουν τις ανάγκες σου. Και φροντίζουν για να ανταποκριθούν άμεσα. Ή ίσως πάλι να μας κοροϊδεύουν. Και να ξέρουν πραγματικά τι σκεφτόμαστε. Ανατριχιαστικό. «Η ζωή των άλλων». Η γερμανική ταινία. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό. Ίσως γιατί η εταιρία που το διατυμπάνιζε με χαρά ήταν Γερμανική. Ή απλά το όνομα της ήταν κάτι που σε παρέπεμπε σε κάτι Γερμανικό. Δεν θυμάμαι.

Θέλω να μπω στο ψυγείο. Να κάτσω λίγες μέρες. Λίγα χρόνια. Όσο χρειαστεί. Μέχρι να βγει ο ήλιος. Να κάνω παρέα με τις ντομάτες. Τις μελιτζάνες. Το τυρί. Θα τους μιλώ και δεν θα απαντάνε. Έχουν κι αυτά τα βάσανα τους. Μόνο η Coca Cola light θα με καταλάβει. Το γράφει και στην ετικέτα της «Μοναδική απόλαυση με λιγότερο από 1 θερμίδα. Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις.» Κάτι ξέρουν οι Αμερικανοί. «Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις.» Αρκεί να αλλάξεις στρώμα.

Θ.Τ. 09/11/2014

tselepis70@gmail.com

Δεν είναι κακή ιδέα….

Όσο πιστεύουμε πως το πρόβλημα στα πανεπιστήμια είναι πρόβλημα των φοιτητών και πως αδικαιολόγητα δεν αντιδρούν.

Όσο πιστεύουμε πως το πρόβλημα της υγείας είναι των γιατρών και πως αδικαιολόγητα δεν αντιδρούν.

Όσο πιστεύουμε πως το πρόβλημα των σχολείων είναι πρόβλημα των δασκάλων και των καθηγητών και πως αδικαιολόγητα δεν αντιδρούν.

Όσο πιστεύουμε πως το πρόβλημα της ανεργίας είναι πρόβλημα των ανέργων και πως αδικαιολόγητα δεν αντιδρούν.

Θα περιμένουμε ο κάθε κλάδος η κάθε συντεχνία (ωραίος όρος) να λύσει το πρόβλημα του μόνος του και ξαφνικά να αποκτήσουμε παιδεία, υγεία, εργασία. Στο κάτω κάτω της γραφής τα παιδιά μας σπουδάζουν στα πανεπιστήμια, στα λύκεια και στα δημοτικά. Και στα νοσοκομεία οι γονείς μας χρειάζονται περίθαλψη. Εμάς τι μας αφορά. Εμείς το πολύ πολύ να μην έχουμε δουλειά. Τι να κάνουμε που όσοι εργάζονται βρίζουν αυτούς που δεν εργάζονται γιατί δεν αντιδρούν. Δικό τους πρόβλημα δεν είναι?  Κι έτσι ωραία πορευόμαστε στη ζωή μας αναθέτοντας στους άλλους να ορίζουν το μέλλον μας.

 Κι αν δεν φαγωθούμε μεταξύ μας θα κάνουμε αυτό ακριβώς που είπε ο Μπαλτάκος. «Πρώτη φορά η Κεντροαριστερά και η Αριστερά μπορούν να σχηματίσουν μια παντοδύναμη κυβέρνηση με 174 έδρες στη Βουλή, αν βέβαια διατηρήσουν στις εθνικές εκλογές τα ποσοστά των ευρωεκλογών. Δεν θα τα καταφέρουν όμως. Όπως δεν τα κατάφερε το ΕΑΜ το 1945. Θα έχουμε νέα Συμφωνία της Βάρκιζας. Πάλι θα "παραδώσουν τα όπλα", τηρουμένων βέβαια των αναλογιών ανάμεσα στο 1945 και στο σήμερα.
Έχουν "μαλακώσει" πολύ. Όταν έρθει η στιγμή για κρίσιμες αποφάσεις, θα σαστίσουν. Σαν ταλαντευόμενοι μεσοαστοί θα αντιδράσουν΄.»

Τελικά η Αριστερά μάλλον είναι σαν κάποιους ανθρώπους που δεν ξέρουν να διαχειριστούν τη χαρά και το βάζουν στα πόδια μόλις δούνε πως κινδυνεύει η δυστυχία τους. Έτσι και η αριστερά μόλις βρίσκεται μπροστά σε προκλήσεις τα κάνει μούσκεμα και κάθεται στ΄ αυγά της.

Το μόνο κακό είναι πως η εποχή δεν έχει τον δικό της ποιητή της ήττας. Ίσως αν έκανε κάποιο διαγωνισμό να μας προέκυπτε ένας νέος Αναγνωστάκης. Δεν είναι κακή ιδέα….