Βυζάκια έξω λοιπόν…..

Το facebook το χρησιμοποιώ για να χαλαρώνω, να διαβάζω καμιά είδηση, να ακούω κανένα τραγουδάκι, να επικοινωνώ με κανένα φίλο. Το τελευταίο διάστημα άρχισε πάλι να μου γίνεται βαρετό και κυρίως κουραστικό. Έσφαλα γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των «φίλων» μου είναι αριστεροί. Κι αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα.

Διάβασα πολλά μετά τις εκλογές. Σχόλια, κριτικές, τοποθετήσεις. Είδα κόσμο να οργίζεται, να πέφτει από τα σύννεφα, να βλαστημά, να φανατίζεται και κυρίως να μου αναδεικνύει την «αλήθεια».

Έχω κι εγώ λοιπόν να πω κάποια πράγματα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που τίποτε και ποτέ δεν είχε κάτι σοβαρό και συγκροτημένο. Από την οικονομία της μέχρι το ποδόσφαιρο της. Η αστική της τάξη ήταν κατσαπλιάδες και αμόρφωτοι. Η «τρομοκρατία» της επιπέδου Ξηρού με ξανθιές μπούκλες. Η παιδεία και η υγεία της ανύπαρκτες. Ο πολιτισμός της επιπέδου σκυλάδικων και Κλικ. Έτσι και η αριστερά της ήταν ανθρωποφαγική και ημιμαθής. Πάντα υπήρχαν οι εξαιρέσεις που πατούσαμε επάνω τους για να σωθούμε από τις αμαρτίες μας…Αλλά δεν φτάνει αυτό.

Και τώρα τι έχουμε? Κατά τη γνώμη μου μια κυβέρνηση που πέτυχε το μέγιστο στην διαπραγμάτευση που έκανε. Δεν κορόιδεψε κανένα δεν έκανε καμία υποχώρηση από βασικές της γραμμές κι έχει 4 μήνες για να αποδείξει πως ξέρει να κυβερνά και να κυβερνά καλά. Αν κάποιος πιστεύει πως θα διαπραγματευόταν καλύτερα, για μένα είναι τουλάχιστον αφελής.

Μα γιατί τόσες αντιδράσεις από τους αριστερούς? Μα γιατί δεν είναι Συριζαίοι ή αν είναι βρίσκονται σε λάθος χώρο. Αυτός είναι ο Σύριζα σύντροφοι και φίλοι. Ποτέ δεν είπε και δεν θέλησε να οδηγήσει μια διαπραγμάτευση σε μια σύγκρουση που θα κατέληγε σε έξοδο από την Ευρωζώνη. Αν κάποιοι εντός ή εκτός σύριζα το εύχονταν το επεδίωκαν ή το επιθυμούσαν δικαίωμα τους και πρόβλημα τους. Να μη νιώθουν όμως προδομένοι. Κι αν ο κόσμος ήθελε την έξοδο θα ψήφιζε την άλλη αριστερά που την εκφράζει το ΚΚΕ και η Ανταρσύα.

Αν θέλουμε να συζητήσουμε για το αν έπρεπε να έχει αυτό σαν στόχο ο Σύριζα να το κάνουμε. Για το αν πρέπει και κατά πόσο συμφέρει τον λαό να αποχωρήσουμε από την Ευρωζώνη να το κάνουμε. Αλλά όχι ως προδομένοι από την «συναλλαγή» του Σύριζα.

Επικαλούνται πολλοί τον Μανόλη Γλέζο. Διαφωνώ εντελώς με όσα είπε. Τα θεωρώ προσβλητικά για τον Σύριζα και για τα μέλη του. Τον σέβομαι απόλυτα και είμαι μια τρίχα από τα άσπρα του μαλλιά αλλά όταν λέει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του ο κόσμος του Σύριζα στα όργανα και στις συνελεύσεις με κοροϊδεύει.  Ποιο κόμμα σύντροφε Μανώλη? Αυτό που ΚΑΝΕΙΣ (ανάμεσα τους κι εσύ) δεν ήθελε να λειτουργήσει ΠΟΤΕ ως κόμμα των μελών? Έχεις κι εσύ την ίδια ευθύνη. Συμμετείχες κι εσύ στις συναλλαγές στα κρυφά στο συνέδριο. Όπως και η πλατφόρμα, όπως και οι υπόλοιπες συνιστώσες. Τώρα δεν λειτουργούν τα όργανα? Όταν οι υποψήφιοι περιφερειάρχες εκλέχθηκαν «πακέτο» στην ΚΕ και κανείς υποψήφιος περιφερειάρχης οποιασδήποτε τάσης δεν αντέδρασε τώρα θυμήθηκαν όλοι τα όργανα? Δε με χέζετε λέω εγώ με τις δημοκρατικές διαδικασίες σας ξαφνικά? Κάνατε τα πάντα για να φύγει ο νέος κόσμος που ήρθε στο Σύριζα ΟΛΟΙ σας και τώρα μου το παίζετε αριστεροί και δημοκράτες….Τώρα ΔΕΝ θέλω εγώ να λειτουργήσει ο Σύριζα…..

Φτάσαν να επικροτούν ορισμένοι τη στάση της Γαϊτάνη στην ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου. Ποιας? Της Γαϊτάνη?  Θα χαζέψουμε εντελώς τελικά…..

Το άλλο το αστείο? Ο Λεωτσάκος. Η ντροπή του μετάλλου ο μέγας ινστρούχτορας της πλατφόρμας να κάνει δηλώσεις για το πόσοι διαφώνησαν στην κοινοβουλευτική ομάδα? Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Βρε δε φτάμε τα μπούτια μας…..

Αν είχαμε σοβαρή αριστερά σήμερα θα στηρίζαμε κριτικά την κυβέρνηση, ή θα την κατακρίναμε για όσα κάνει κι όχι για όσα θα θέλαμε εμείς να κάνει και δεν κάνει και κυρίως θα ανοίγαμε μια και μόνο συζήτηση. «Μπορεί μια χώρα σαν την Ελλάδα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία να βαδίσει τον δικό της ανεξάρτητο δρόμο έξω από κάθε ευρωζώνη και ανάλογους περιορισμούς?» Όμως δεν μπορούμε γιατί είμαστε ανίκανοι. Γιατί δεν έχουμε τις γνώσεις. Κι όσοι τις έχουν δεν το κάνουν για δικούς τους λόγους. Γιατί είμαστε οπαδοί. Και μάλιστα χουλιγκάνοι της πολιτικής. Και γι’ αυτό αυτά που μας απασχολούν ως αριστερούς δεν απασχολούν την κοινωνία. Μας έχει χεσμένους η κοινωνία. Η κοινωνία έχει άλλα κριτήρια κι αυτά τα θεωρεί δευτερεύοντα. Και καλά κάνει. Και γι’ αυτό ο σύριζα στηρίζεται από το λαό αλλά όχι από τους αριστερούς. Και γι’  αυτό υπάρχει ελπίδα ακόμη να πετύχει ο Σύριζα.

Ουφ……..ξαλάφρωσα και δεν θα επανέλθω. Αρκετά έσκασα με όλα τούτα και μπαίνει η άνοιξη….Επέλεξα να μην βλέπω στον τοίχο μου και τα σχόλια διάφορων αριστερών και μου χαλάν τη διάθεση και πλέον θα δέχομαι αιτήματα φιλίας μόνο από καλλίγραμμες κοπέλες με φωτογραφίες σέλφυ στον τοίχο τους με σουφρωμένα χειλάκια και βαθιά ντεκολτέ. Εμπρός λοιπόν «βυζάκια έξω λοιπόν» όπως έλεγε στο τραγούδι της και η Μελίνα Τανάγρη.    

Δρόμος της Αριστεράς Σάββατο 14/02/2015

Μάθε μπαλίτσα Αντώνη μου…

Το τελευταίο διάστημα και μετά τις εκλογές, θυμάμαι συχνά το ξάδερφο μου τον Αντώνη. Με τον Αντώνη πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο. Ήταν γύρω στο ΄95 και ο Άρης έκανε μια σπουδαία πορεία στο πρωτάθλημα. Έφτασε κοντά στο να διεκδικεί τίτλο μετά από πολλά χρόνια, αλλά το σπουδαιότερο, έπαιζε μετά από πολύ καιρό μπάλα, που δεν κούραζε τα μάτια, αλλά ενθουσίαζε τον κόσμο. Το δρομολόγιο για το γήπεδο σταθερό. Πάντα με τα πόδια και πάντα από τον ίδιο δρόμο. Στην ίδια θύρα, στις ίδιες θέσεις, με τον ίδιο τρόπο. Τα γούρια δεν άλλαζαν γιατί μετά θεωρούσαμε τους εαυτούς μας υπαίτιους για τυχόν ήττες.

Γιατί τα θυμάμαι όμως όλα αυτά 20 χρόνια μετά? Μα γιατί σε όλη τη διαδρομή ο Αντώνης δε σταματούσε να γκρινιάζει. Δεν του άρεσέ ο προπονητής, είχε διαφορετική φιλοσοφία για το αμυντικό παιχνίδι που έπαιζε η ομάδα, την ήθελε πιο επιθετική και με διαφορετική ενδεκάδα. Ο Αντώνης όπως εκατομμύρια άλλοι Έλληνες πίστευε πως επειδή δεν είχε τις κατάλληλες γνωριμίες δεν έγινε ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστής αν και το άξιζε. Πίστευε επίσης πως αν αυτός ήταν προπονητής –γιατί το κατείχε το άθλημα-δεν θα ήταν ηττοπαθής και η ομάδα θα έπαιζε άκρως επιθετικά και θα έβαζε πολύ περισσότερα γκολ.

Στην αρχή έμπαινα στη διαδικασία να διαφωνώ μαζί του γιατί η ομάδα πήγαινε τρένο όπως λέμε εμείς οι μπαλαδόφατσες, αλλά κυρίως έπαιζε πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, που μας έκανε χαρούμενους. Κι αν δεν πήραμε πρωτάθλημα, ήταν γιατί ως εκεί έφταναν οι δυνάμεις μας.. Μετά όταν έβλεπα πως δεν βγάζω άκρη σταμάτησα να μιλάω. Κάποιες φορές μάλιστα σκέφτηκα πως το κάνει επίτηδες. Όχι για να με εκνευρίσει βέβαια, αλλά για γούρι. Προφανώς είδε πως έπιανε και σκέφτηκε να το επαναλαμβάνει πριν από κάθε αγώνα. Ποτέ δεν τον ρώτησα, ποτέ δεν το έμαθα. Τα χρόνια πέρασαν, ο Αντώνης ζει στο εξωτερικό, ο ΑΡΗΣ αγωνίζεται με τα χωριά της περιοχής σε ερασιτεχνικό επίπεδο, εγώ πάω σπάνια στο γήπεδο και στην Ελλάδα η Αριστερά είναι στην κυβέρνηση.

Οι «Αντώνηδες» όμως πολλαπλασιάστηκαν. Είναι παντού. Γκρινιάζουν με το παραμικρό και πριν λήξει ο αγώνας έχουν προδικάσει το αποτέλεσμα. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα περιμένουν να δικαιωθούν για να μας πουν μετά πως αυτοί το έβλεπαν να έρχεται. Ίσως να το έπαιξαν και στο στοίχημα ποιος ξέρει. Εγώ πάλι είμαι χαρούμενος. Αναπνέω, πηγαίνω στα συλλαλητήρια με κέφι και χαίρομαι που σε κάθε γωνία δεν υπάρχει αστυνομία. Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρος. Πως η όποια λύση βρεθεί, δεν θα μας αφήσει όλους ικανοποιημένους. Οι περιπτώσεις είναι τρείς. Η πρώτη περίπτωση είναι να ικανοποιήσει τους Αριστερούς και τον λαό. Μάλλον είναι εντελώς απίθανο να συμβεί. Η δεύτερη είναι να ικανοποιήσει τον λαό και να δυσαρεστήσει τους Αριστερούς. Για την ακρίβεια μια μερίδα των Αριστερών. Σ΄ αυτή την περίπτωση θα είμαι από εκείνους που θα είναι ικανοποιημένοι. Όχι απόλυτα αλλά θα είναι μεγάλη δικαίωση για ένα λαό που έχει υποστεί τα πάντα. Και στην τρίτη περίπτωση θα μείνουν ικανοποιημένοι οι Αριστεροί και σαστισμένος αν όχι δυσαρεστημένος ο λαός. Όμως ένα πράγμα δεν ξεχνάω. Ότι είναι καλό για τον λαό, είναι καλό για την Αριστερά. Το ανάποδο δεν είναι Αριστερά. Θα μου πεις και τι είναι οι Αριστεροί, ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων? Μα φυσικά. Όλοι ξέρουν μπάλα, όλοι θα έπαιζαν στην Α΄ Εθνική αλλά τους φάγαν τα κυκλώματα και όλοι σαν μεγάλοι τιμονιέρηδες θα έστηναν την ομάδα καλύτερα στο γήπεδο. Μάθε μπαλίτσα Αντώνη μου….

tselepis70@gmail.com & www.facebook.com/TheodorosTselepis

Tο κείμενο του φίλου και συντρόφου Βασίλη που είχε την καλοσύνη να το στείλει στο μπλογκ.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας, κάποιες σκόρπιες σκέψεις, καταθέτοντας κι εγώ μια ταπεινή άποψη για τα χρόνια που πέρασαν και για τα χρόνια που ευελπιστώ πως θα έρθουν.

Ύστερα από τη μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25^ης Γενάρη του 2015,και το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με το κόμμα των ΑΝΕΛ, η ελληνική κοινωνία αποπειράται να αποδοκιμάσει δια της ψήφου, το εξουσιαστικό «κομματικό κατεστημένο» το οποίο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχε τα ηνία της εξουσίας στη χώρα εδώ και σαράντα και πλέον χρόνια.

Το ηχηρό «ΟΧΙ» του λαού στις εκλογές, με γέμισε ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει επιτέλους. Δε μιλώ φυσικά για ριζικές τομές, και συνολικές επαναστάσεις (όσο και αν το φαντασιακό επιθυμεί, η λογική δε το αφήνει), μιλώ για εκείνη τη μικρή ρωγμή στο «μαύρο», που τόσο καιρό δεν διαφαίνονταν, ότι μπορούσε να γίνει. Είναι απολύτως δίκαιο, λογικό, εφικτό να χαιρόμαστε και να ελπίζουμε. Να ελπίζουμε σε μια δημοκρατική ανασυγκρότηση, να απαιτούμε την απόδοση κοινωνικής δικαιοσύνης, και να παλεύουμε για την αναδιανομή του εισοδήματος μας.

Έχοντας επίγνωση της πολιτικής κατάστασης (ευρωπαϊκής και διεθνής), δίχως ιδεολογικούς μαξιμαλισμούς, αλλά και δίχως μινιμαλιστικές λογικές που ενδεχομένως να ωχριούν μπροστά στις απαιτήσεις της κατάστασης, θέλω να πιστεύω πως η Αριστερά θα μπορέσει να ενσταλάξει στην κοινωνία μας εκ νέου τις αξίες και τα ιδανικά της.

Τα τελευταία επτά χρόνια, συγκλόνισαν τη χώρα από κάθε άποψη. Βλέπετε δεν είναι μονάχα το δημόσιο εξωτερικό χρέος, οι πολιτικές λιτότητας, και η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Πιο πολύ είναι, ότι τα προηγούμενα, έχουν πολλαπλάσιες επιπτώσεις σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Επομένως είναι κάτι παραπάνω από τις οικονομικές διεκδικήσεις. Είναι εκείνο το «φρένο» που πρέπει να πατηθεί, ούτως ώστε να μη δημιουργηθεί το κοινωνικό απαρτχάιντ. Είναι χρέος του κάθε δημοκρατικού ανθρώπου, να αντιταχθεί στην αποσάθρωση!

Τα διακυβεύματα φίλοι και φίλες, είναι πάντοτε πολιτικά. Ευτυχώς σε αυτό το σημείο, η εγχώρια Αριστερά μας ευτυχώς λειτούργησε σχετικά αποτελεσματικά, καθώς δεν επέτρεψε, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, να παραδώσει «ιδεολογικά» μερίδες της κοινωνίας στο νεοφιλελεύθερο δόγμα. Στους τεχνοκράτες «γκουρού» της οικονομίας, στους ανθρώπους της «αγοράς», στον θετικισμό της οικονομίας δηλαδή, η οποία με αυτοματισμούς επιλύει τις οικονομικές δυσλειτουργίες. Δόξα τω Θεώ, αυτό το σαμπόταρε με επιτυχία. Γιατί το Κράτος και ο Δημόσιος Τομέας, φίλοι μου δεν είναι «μαγαζί» όπως ακούγαμε στα καφενεία. Είναι έννοιες απρόσωπες, πολύπλοκης δομής, αλλά με υλική έκφραση.

Κλείνοντας θέλω να πω, πως ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναδώ πάλι τους φίλους μου χαμογελαστούς και ενωμένους. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ για να σπάσω το φόβο και την εξατομίκευση. Για την άνοδο του Πολιτισμού στη χώρα, για την αυτονομία της τέχνης.

Πολλά θα μπορούσα να απαριθμήσω, αλλά είμαι σίγουρος πως κι εσύ που διαβάζεις αυτές τις σκέψεις, θα σκέφτεσαι παρόμοια πράγματα.

Κυρίως όμως ψήφισα Αριστερά, ψήφισα ζωή κι ελευθερία.

Αυτά για την ώρα και ελπίζω να μην κούρασα. Ραντεβού στους δρόμους.

Βασίλης

ΥΓ: https://www.youtube.com/watch?v=QtH_g9RQvuQ