Αμάν κερδίσαμε….
Η Κυριακή που μας πέρασε ήταν μια σπουδαία Κυριακή. Μια
ιστορική μέρα. Ο λαός επέλεξε να τον κυβερνήσει ένα κόμμα της Αριστεράς που
δεσμεύθηκε να μην αφήσει κανένα άνθρωπο στην Ελλάδα να πεθάνει από πείνα, από
κρύο, από απελπισία. Δεν είναι ριζοσπαστισμός, δεν είναι καν αριστερή, μια
κυβέρνηση που εγγυάται τα αυτονόητα. Όμως στην κατεστραμμένη Ελλάδα των
μνημονίων, τα αυτονόητα είχαν καταργηθεί με πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Το
αν θα ξημερώσει μετά την Κυριακή των εκλογών μια Δευτέρα με λιακάδα, είναι ένα
στοίχημα. Στοίχημα για την κυβέρνηση, για την Αριστερά, για το λαό. Κανείς δεν
μπορεί να πει με σιγουριά την πορεία που θα έχουν τα πράγματα. Κανείς δεν
μπορεί να προδικάσει την αντίσταση που θα δείξει σε κάθε πίεση, στο εσωτερικό και στο
εξωτερικό. Έχω την αίσθηση όμως, πως ο λαός περισσότερο φοβάται την προδοσία,
παρά την πιστή εφαρμογή του προγράμματος του Σύριζα.
Πριν τις εκλογές συνέβησαν διάφορα τραγελαφικά. Με
υποψηφιότητες που επιβλήθηκαν, με υποψηφίους που έδιναν μάχη για την προσωπική
τους και μόνο επιτυχία, για το συνέδριο παρωδία που έκλεισε πριν ανοίξει, για
μάχες μηχανισμών, για περίεργες συμμαχίες μεταξύ ομάδων και προσώπων. Αυτό που
με ανησυχεί πιότερο, είναι πως δεν μου κάνει πλέον καμία μα καμία εντύπωση.
Δυστυχώς έπαψαν να με ξενίζουν τέτοιου είδους συμπεριφορές. Και η επιλογή μου
να ρίξω στην κάλπη ένα ασταύρωτο ψηφοδέλτιο του Σύριζα, ήταν ο μόνος τρόπος αντίδρασης
σε όσα φαιδρά είδα να εκτυλίσσονται γύρω μου.
Υπάρχει όμως μια ευκαιρία μετά τις εκλογές. Και δεν πρέπει
να πάει χαμένη. Δεν εννοώ τις εξελίξεις και την στάση της κυβέρνησης της
Αριστεράς. Εννοώ την ευκαιρία να ξαναμιλήσουμε πολιτικά. Να μιλήσουμε για την
Αριστερά. Να ξαναθυμηθούμε λέξεις κι έννοιες που τις είχαμε ξεχάσει. Αυτό όμως
προϋποθέτει σκέψη. Προϋποθέτει να ξαναδιαβάσουμε ιστορία. Για να καταλάβουμε τα
γεγονότα, για να τα ερμηνεύσουμε. Για να τα εξηγήσουμε. Να ξανανοίξουμε τα
βιβλία των κλασικών όχι για να «θεωρητικοποιήσουμε» την παγιωμένη μας άποψη.
Ούτε για να δικαιολογήσουμε την όποια μας θέση με κάποιο τσιτάτο. Αυτό το
κάνουν καλύτερα οι «Κ»Κέδες που βλέπουν τον Μαρξισμό σαν ευαγγέλιο και
συμπεριφέρονται σαν μάρτυρες του Ιεχωβά. Να το κάνουμε για να γίνουμε λίγο
σοφότεροι. Λιγότερο φανατικοί και σίγουροι. Για να μάθουμε ν ακούμε τον διπλανό
μας. Για να μπορούμε να διακρίνουμε τα ψιλά γράμματα παρατηρώντας με καθαρή
ματιά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Γιατί καμιά
κοινωνία δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο, αν δεν αλλάξουμε ο καθένας από μόνος
του προς το καλύτερο. Γιατί σύντροφοι «δυστυχώς» κερδίσαμε στις εκλογές.
Υ.Γ. Στο χωριό μου, ένα μικρό χωριό στην Πιερία, ψηφίσαμε
την Κυριακή 560 άνδρες και γυναίκες. 27 από εμάς ψήφισαν την χρυσή αβγή. Δηλαδή
το 5% ψήφισαν το ναζιστικό μόρφωμα. Πραγματικά με συγκλονίζει το γεγονός, πως
άνθρωποι που ανταλλάσσουμε μια καλημέρα, που ψωνίζουμε στα ίδια μαγαζιά, που
κάνουμε Ανάσταση στην ίδια εκκλησία είναι φασίστες. Όχι δεν είναι πιότερο τσατισμένοι και
θυμωμένοι από εμένα. Δεν είναι πιότερο φτωχοί από εμένα. Δεν είναι παραπλανημένοι.
Δεν τους είναι άγνωστα όσα έχουν κάνει οι ναζί δολοφόνοι. Είναι απλά φασίστες.
Και μας το λένε μες τα μούτρα μας. Ας φροντίσουμε όλοι, κυβέρνηση και λαός, να
δώσουμε μάχη για να σβήσει ο φασισμός στην Ελλάδα.
Τη φωτογραφία μου την έστειλε ο φίλος μου Πέτρος μαζί με άλλες με τίτλο
"Φυσική δύναμη αισιοδοξίας ή Η Μεγάλη Δασκάλα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου