Tο κείμενο του φίλου και συντρόφου Βασίλη που είχε την καλοσύνη να το στείλει στο μπλογκ.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας, κάποιες σκόρπιες σκέψεις, καταθέτοντας κι εγώ μια ταπεινή άποψη για τα χρόνια που πέρασαν και για τα χρόνια που ευελπιστώ πως θα έρθουν.

Ύστερα από τη μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25^ης Γενάρη του 2015,και το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με το κόμμα των ΑΝΕΛ, η ελληνική κοινωνία αποπειράται να αποδοκιμάσει δια της ψήφου, το εξουσιαστικό «κομματικό κατεστημένο» το οποίο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχε τα ηνία της εξουσίας στη χώρα εδώ και σαράντα και πλέον χρόνια.

Το ηχηρό «ΟΧΙ» του λαού στις εκλογές, με γέμισε ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει επιτέλους. Δε μιλώ φυσικά για ριζικές τομές, και συνολικές επαναστάσεις (όσο και αν το φαντασιακό επιθυμεί, η λογική δε το αφήνει), μιλώ για εκείνη τη μικρή ρωγμή στο «μαύρο», που τόσο καιρό δεν διαφαίνονταν, ότι μπορούσε να γίνει. Είναι απολύτως δίκαιο, λογικό, εφικτό να χαιρόμαστε και να ελπίζουμε. Να ελπίζουμε σε μια δημοκρατική ανασυγκρότηση, να απαιτούμε την απόδοση κοινωνικής δικαιοσύνης, και να παλεύουμε για την αναδιανομή του εισοδήματος μας.

Έχοντας επίγνωση της πολιτικής κατάστασης (ευρωπαϊκής και διεθνής), δίχως ιδεολογικούς μαξιμαλισμούς, αλλά και δίχως μινιμαλιστικές λογικές που ενδεχομένως να ωχριούν μπροστά στις απαιτήσεις της κατάστασης, θέλω να πιστεύω πως η Αριστερά θα μπορέσει να ενσταλάξει στην κοινωνία μας εκ νέου τις αξίες και τα ιδανικά της.

Τα τελευταία επτά χρόνια, συγκλόνισαν τη χώρα από κάθε άποψη. Βλέπετε δεν είναι μονάχα το δημόσιο εξωτερικό χρέος, οι πολιτικές λιτότητας, και η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Πιο πολύ είναι, ότι τα προηγούμενα, έχουν πολλαπλάσιες επιπτώσεις σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Επομένως είναι κάτι παραπάνω από τις οικονομικές διεκδικήσεις. Είναι εκείνο το «φρένο» που πρέπει να πατηθεί, ούτως ώστε να μη δημιουργηθεί το κοινωνικό απαρτχάιντ. Είναι χρέος του κάθε δημοκρατικού ανθρώπου, να αντιταχθεί στην αποσάθρωση!

Τα διακυβεύματα φίλοι και φίλες, είναι πάντοτε πολιτικά. Ευτυχώς σε αυτό το σημείο, η εγχώρια Αριστερά μας ευτυχώς λειτούργησε σχετικά αποτελεσματικά, καθώς δεν επέτρεψε, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, να παραδώσει «ιδεολογικά» μερίδες της κοινωνίας στο νεοφιλελεύθερο δόγμα. Στους τεχνοκράτες «γκουρού» της οικονομίας, στους ανθρώπους της «αγοράς», στον θετικισμό της οικονομίας δηλαδή, η οποία με αυτοματισμούς επιλύει τις οικονομικές δυσλειτουργίες. Δόξα τω Θεώ, αυτό το σαμπόταρε με επιτυχία. Γιατί το Κράτος και ο Δημόσιος Τομέας, φίλοι μου δεν είναι «μαγαζί» όπως ακούγαμε στα καφενεία. Είναι έννοιες απρόσωπες, πολύπλοκης δομής, αλλά με υλική έκφραση.

Κλείνοντας θέλω να πω, πως ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναδώ πάλι τους φίλους μου χαμογελαστούς και ενωμένους. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ για να σπάσω το φόβο και την εξατομίκευση. Για την άνοδο του Πολιτισμού στη χώρα, για την αυτονομία της τέχνης.

Πολλά θα μπορούσα να απαριθμήσω, αλλά είμαι σίγουρος πως κι εσύ που διαβάζεις αυτές τις σκέψεις, θα σκέφτεσαι παρόμοια πράγματα.

Κυρίως όμως ψήφισα Αριστερά, ψήφισα ζωή κι ελευθερία.

Αυτά για την ώρα και ελπίζω να μην κούρασα. Ραντεβού στους δρόμους.

Βασίλης

ΥΓ: https://www.youtube.com/watch?v=QtH_g9RQvuQ