«Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις.»

Μια άγρια φωνή στο ραδιόφωνο παραγγέλνει καφέ ουρλιάζοντας. Η ίδια φωνή, πάλι ουρλιάζοντας, ζητά από μια κοπέλα ραντεβού. Όλα σταματούν και κάποιος γνωστός ηθοποιός μας πληροφορεί πως αν ξυπνήσαμε στραβά, αν μας φαίνεται  πως όλα πάνε κατά διαόλου, φταίει το στρώμα μας. Και μας προτείνει να το αλλάξουμε για να αλλάξει και η ζωή μας. Όχι δεν φταίει αν κοιμάσαι μόνος. Αν δεν έχεις σύντροφο. Αν αυτός που κοιμάσαι παρέα είναι κάποιος που δεν τον γνωρίζεις πια. Δεν φταίει αν δεν έχεις δουλειά. Δεν φταίει αν δεν έχεις θέρμανση. Αν χρωστάς. Το στρώμα φταίει βλάκα. Έπρεπε να το είχες καταλάβει. Να το αλλάξεις. Και ναι ξέρω άνθρωπο που το άλλαξε. Γιατί πίστευε πως έφταιγε το στρώμα. Και μετά έπαιρνε χάπια για να μπορεί να κοιμηθεί στο στρώμα που αγόρασε.

Ο ίδιος ηθοποιός που ακούγεται στο ραδιόφωνο με τα στρώματα, σε τηλεοπτική διαφήμιση αυτή τη φορά, πληρώνει πάντα τα μισά σε σχέση με άλλους γιατί έχει κάρτα από τράπεζα που του δίνει μπόνους. Η ίδια κάρτα που έδινε διπλάσιο  μπόνους   αν θα ψώνιζες Κυριακή που τα μαγαζιά θα ήταν ανοιχτά. Κι αναρωτιέμαι αν η διαφήμιση ήταν παλιά. Κι αν την είχε δει ο Θάνος όταν ήταν μικρός. Πολύ μικρός. Τότε που έκλεγε γιατί δεν πίστευε πως δεν είχα λεφτά. Και μου έλεγε πως αν έβαζα την κάρτα στο ΑΤΜ της τράπεζας θα είχα όσα ήθελα. Γιατί είδε κι άλλους να το κάνουν. Και ήταν τόσο εύκολο. Ω καλή μας τράπεζα. Που πάντα μας σκεφτόσουν. Όμως η διαφήμιση ήταν καινούργια. Κάποια πράγματα δεν άλλαξαν καθόλου. Οι τράπεζες δίνουν μπόνους, δίνουν κάρτες, δίνουν χρήματα. Με μια μικρή προϋπόθεση. Να έχεις χρήματα.

Αλλιώς περπατάς στους δρόμους. Σταματάς στη γωνία κι αγοράζεις κουλούρι με 50 λεπτά. Σε ρωτούν αν θες μαλακό, τραγανό, ή με σταφίδες. Σου χαμογελούν σου λένε ευχαριστώ κι αυτό είναι όλο. Και κει που μασάς ανακαλύπτεις σε μια βιτρίνα εταιρίας κινητής τηλεφωνίας ότι ξέρουν τι σκέφτεσαι. Το γράφουν στη βιτρίνα. Με μεγάλα γράμματα. «Ξέρουμε τι σκέφτεσαι». Ίσως εννοούν ξέρουν τις ανάγκες σου. Και φροντίζουν για να ανταποκριθούν άμεσα. Ή ίσως πάλι να μας κοροϊδεύουν. Και να ξέρουν πραγματικά τι σκεφτόμαστε. Ανατριχιαστικό. «Η ζωή των άλλων». Η γερμανική ταινία. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό. Ίσως γιατί η εταιρία που το διατυμπάνιζε με χαρά ήταν Γερμανική. Ή απλά το όνομα της ήταν κάτι που σε παρέπεμπε σε κάτι Γερμανικό. Δεν θυμάμαι.

Θέλω να μπω στο ψυγείο. Να κάτσω λίγες μέρες. Λίγα χρόνια. Όσο χρειαστεί. Μέχρι να βγει ο ήλιος. Να κάνω παρέα με τις ντομάτες. Τις μελιτζάνες. Το τυρί. Θα τους μιλώ και δεν θα απαντάνε. Έχουν κι αυτά τα βάσανα τους. Μόνο η Coca Cola light θα με καταλάβει. Το γράφει και στην ετικέτα της «Μοναδική απόλαυση με λιγότερο από 1 θερμίδα. Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις.» Κάτι ξέρουν οι Αμερικανοί. «Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις.» Αρκεί να αλλάξεις στρώμα.

Θ.Τ. 09/11/2014

tselepis70@gmail.com