Sur

Τόσο έντονα πολιτική και συνάμα ερωτική. Την έψαχνα χρόνια να τη βρω. Τα κατάφερα σήμερα. Από μια παλιά βιντεοκασέτα εγγραφή σε dvd. Σκοτεινή με κακό ήχο αλλά άξιζε τον κόπο και τα λεφτά της.

Πρώτη φορά την είδα στο «Μακεδονικό»  παρέα με μια φίλη. Φύγαμε στο διάλλειμα. Άρχισαν να δακρύζουν τα μάτια μου (λόγω δουλειάς) ο κόσμος πίστευε πως κάτι συνέβη κι αναγκαστήκαμε να φύγουμε στα μισά. Πήγα μόνος μου την επόμενη μέρα και την είδα μέχρι το τέλος. Την ξαναείδα στην τηλεόραση πριν λίγα χρόνια. Στην ΕΡΤ φυσικά.

Για ένα πράγμα έχω ζηλέψει τον Τσίπρα. Που στην επίσκεψη του στην Αργεντινή συναντήθηκε με τον Fernando E. Solanas. Σπουδαίος σκηνοθέτης.

Εδώ και χρόνια προσπαθώ ν αποφασίσω αν ο «Νότος» ή «Τα φτερά του έρωτα» του Βέντερς είναι η πιο αγαπημένη μου ταινία. Σήμερα αποφάσισα πως είναι ο «Νότος». Μάλλον μέχρι να ξαναδώ την  τόσο πρόωρα χαμένη Solveig Dommartin να αιωρείται σαν άγγελος.

Ο Νότος. Sur. Η ιστορία είναι απλή. Η δικτατορία στην Αργεντινή μόλις έχει τελειώσει. Ένα πολιτικός κρατούμενος βγαίνει μετά από 5 χρόνια από τη φυλακή και γυρίζει με τα πόδια στην παλιά του γειτονιά στην γυναίκα του και στο παιδί του.

Και τότε περνά από μπροστά μας ολόκληρη η ιστορία της Νότιας Αμερικής. Περνούν από μπροστά μας η φιλία, οι σχέσεις, ο έρωτας, η προδοσία, ο φασισμός.

Δρόμοι σκοτεινοί με τον αέρα να παρασέρνει προκηρύξεις, μια ομίχλη να σκεπάζει τους δρόμους και τα σπίτια και η μουσική του  Astor Piazzola με το γνωστό μπατονεόν να ντύνει τις εικόνες.

Ο νεκρός συνδικαλιστής που βαρέθηκε να είναι νεκρός γιατί δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, το τραπέζι των ονείρων που οι άνθρωποι ονειρεύονταν μια άλλη Αργεντινή, ένα άλλο τρόπο ανάπτυξης και δημοκρατίας. Ο γέρος τραγουδιστής που ερωτεύεται τη λάθος γυναίκα, ο συνδικαλιστής πατέρας που έμεινε μια ζωή στην ψάθα αρνούμενος να συμβιβαστεί. Οι διώξεις οι εκπαραθυρώσεις, οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια. Όλα περνούν μπροστά στα μάτια του Φλοράλ του πρωταγωνιστή και μαζί κι εμείς παρακολουθούμε σαν φαντάσματα στο σκοτάδι την επιστροφή του στο σπίτι.

Ο νεκρός φίλος του λέει όσα έχασε κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του. Για τον έρωτα που κινεί τα πάντα. Για τον εγωισμό που δηλητηριάζει κάθε σχέση. Η νύχτα μοιάζει ατέλειωτη. Η δημοκρατία επιστρέφει και ένα βυτίο ξεφορτώνει σκατά όλη τη νύχτα. Γέμισε ο τόπος σκατά και κάποιος πρέπει να καθαρίσει.

Ο γέρος οραματιστής μιας άλλης ζωής που δίνει τις πιο όμορφες απαντήσεις. Για τη ζωή στην γυναίκα του Φλοράλ : «Ο πόθος είναι αυτός που μας κινεί, η πιο αγνή ορμή. Τι μπορεί να είναι πιο σπουδαίο από τον πόθο να είσαι, να ξέρεις, να κάνεις. Από τον πόθο να δίνεις, ν αγαπάς. Καμία ενοχή για τον πόθο. Πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας ν αγαπά. Ο έρωτας σε κάνει να ανθίζεις ακόμα και στον πόνο».

Ο ίδιος δίνει και την πιο όμορφη απάντηση μπροστά στους φασίστες που τον ρωτούν πως θα πραγματοποιήσουν όσα έχουν σχεδιάσει για μια άλλη οικονομία, μια άλλη δημοκρατία, μια καινούργια ζωή. Το σχέδιο τους για το Νότο. Με τι πόρους.  Κι εκείνος απαντά με απλότητα και σαφήνεια: «Ο πόθος, ο πόθος του λαού. Μην εγκαταλείπεις ποτέ. Να επιμένεις στον πόθο.» Κι όταν οι φασίστες δεν καταλαβαίνουν για πιο πράγμα μιλάει τους λέει πολύ απλά πως πρόκειται για «την παλιά λαχτάρα. Το όνειρο των ονείρων.»

Γι’ αυτό είναι σπουδαία ταινία. Και γι’ αυτό τόσο επίκαιρη.

«Γυρίζω στο Νότο, σαν κάποιος που πάντα γυρίζει στην αγάπη του. Γυρίζω σε σένα με τον πόθο και τους  φόβους μου. Κουβαλάω το Νότο, σα μοίρα  μέσα στην καρδιά μου. Είμαι από το Νότο, σαν την πνοή του ακορντεόν.» ακούγεται στο τέλος η φωνή του Roberto Goyeneche.

tselepis70@gmail.com