Εn arriere ruffian - En avant collegue

Κατά τον σεισμό του 1999 που έπληξε την Αθήνα, 39 εργαζόμενοι της Ρικομέξ θάφτηκαν στα συντρίμμια. Λίγα χρόνια αργότερα διάβασα στις εφημερίδες, για μια μερίδα εργαζόμενων στη Ρικομέξ που είχαν επιζήσει, να τα βάζουν με τους συγγενείς των θυμάτων που ζητούσαν αποζημιώσεις. Προσπαθούσαν να πιέσουν τους συγγενείς να μην προβούν σε δικαστικά μέτρα, γιατί η εταιρεία θα χρεωκοπούσε κι αυτοί θα έμεναν δίχως δουλειά.

Πριν ένα χρόνο περίπου, βρέθηκα στα δικαστήρια της Κατερίνης. Συνοδεύοντας κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο, βρέθηκα ακροατής σε μια αίθουσα, που εκδικάζονταν μια εργατική υπόθεση. Δυο εργάτριες σε κάποια βιοτεχνία επίπλων, διεκδικούσαν έπειτα από την απόλυση τους, μισθούς κι επιδόματα, που δεν τους είχαν επιδοθεί. Ήταν σχετικά μεγάλες σε ηλικία, τα ρούχα τους ήταν φθαρμένα και τα μαλλιά τους είχαν καιρό να βαφτούν.  Ήταν ξαδέρφες και η μία κατέθετε στην υπόθεση της άλλης. Φαινόντουσαν φοβισμένες και προσπαθούσαν να αποδείξουν την «αθωότητα» τους, παρότι αυτές ήταν που διεκδικούσαν το δίκιο τους. Βλέπεις το αφεντικό είχε φέρει κάποιον άλλο συνάδελφο τους, που εργαζόταν ακόμα στην βιοτεχνία, να καταθέσει ούτε λίγο ούτε πολύ πως ήταν ασυνεπείς ως εργαζόμενες και πως το αφεντικό ήταν καλός και ως άνθρωπος και ως εργοδότης. Το σπουδαιότερο βέβαια επιχείρημα του, ήταν πως μπορεί να αργούσε κάποιες φορές στην πληρωμή, μα αν πάντρευες τα παιδιά σου, σου πουλούσε έπιπλα που εσύ βέβαια κατασκεύαζες με τη δουλειά σου, σε καλή τιμή και με μεγάλες ευκολίες. Οι γυναίκες τα έχασαν με όσα άκουγαν και είμαι σίγουρος πως πέρασε από το μυαλό τους η σκέψη να μην είχαν φτάσει ποτέ στα δικαστήρια υπομένοντας τον εξευτελισμό των όσων τις καταμαρτυρούσε ψευδώς  ο πρώην συνάδελφος τους.

Την Δευτέρα που μας πέρασε, στην Ευελπίδων,  βρέθηκα αντιμέτωπος με την μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία στον κόσμο που την εκπροσωπούσε ένας λίγδας δικηγόρος μόνιμος υπερασπιστής εργοδοτών. Βρέθηκα αντιμέτωπος με μια έγγραφη κατάθεση στελέχους της εταιρίας, σύζυγος στελέχους οργάνωσης της εξοκοινοβουλευτικής Αριστεράς,  που αμείβονταν πριν 3 χρόνια με 15.000 ευρώ το μήνα. Τώρα δουλεύει σε άλλη μεγάλη πολυεθνική εταιρία σε σημαντική θέση με πλούσιο μισθό.

Βρέθηκα όμως και αντιμέτωπος, με μια πρώην συνάδελφο των γραφείων της εταιρίας που εργαζόμουν. Κατέθεσε πως η εταιρία έκανε τα πάντα για τους εργαζόμενους. Ήταν συνεπής και καλώς με απέλυσε. Πρόσθεσε δε πως η απόλυση μου ήταν δικαιολογημένη και δεν είχε σχέση με την -θου κύριε φυλακή τω στόματι μου- συνδικαλιστική μου δράση.

Είναι διαφορετικό να το διαβάζεις, να το βλέπεις και πολύ διαφορετικό να το ζεις. Να ζεις την κατάντια ενός νέου ανθρώπου που κάνει τα πάντα για μια θέση σε μια εταιρία. Την λυπήθηκα πραγματικά. Που «αναγκάστηκε» να κάνει κάτι τέτοιο. Την σκεφτόμουν  και συνεχίζω να την σκέφτομαι μετά το αρχικό σοκ. Προφανώς κάτι δεν έκανα σωστά ως πρόεδρος του Σωματείου εργαζομένων για να στραφεί τώρα εναντίον μου. Περισσότερο με πείραξε που όταν με είδε μπροστά της με χαιρέτησε με χαμόγελο και με ρώτησε τι κάνω. Σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Δεν θα την ξαναδώ μάλλον ποτέ. Ίσως να μην κατάλαβε ακόμη πως τα λόγια της θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό αν μετά από όσα πέρασα, μετά από 3 μήνες απομόνωσης μου σε ένα κοντέινερ  από τους υπόλοιπους συναδέλφους μου, μετά την απαγόρευση της εταιρίας να εργαστώ, απολύθηκα δίκαια και όχι καταχρηστικά, εκδικητικά και παράνομα.

Αυτό που κρατάω είναι η αγάπη της Ουρανίας και του Αποστόλη που ταξίδεψαν για μένα από την Πάτρα και ήταν παρόντες στη δίκη. Που δέχτηκαν μόνο ένα καφέ κι αυτό με το ζόρι. Που γι αυτούς δεν είμαι «αδιάφορος» ούτε ως «συνδικαλιστής» ούτε ως άνθρωπος. 

Καλή τύχη στη ζωή σου Ι………και καλή καριέρα

tselepis70@gmail.com