εκείνη η ρωγμή που κουβαλούσε
πληγή που έβραζε, σιωπή που αιμορραγούσε
θα τον θρυμμάτιζε για πάντα πέρα ως πέρα.
Τίναξε από πάνω του τη σκόνη
κι αμίλητος προχώρησε στο αγιάζι,
τον βρίζαν τα παιδιά πίσω απ’ το Γκάζι
και κάποιος του `ριξε νερό απ’ το μπαλκόνι.
Και τα σκυλιά κοιτούσαν δακρυσμένα
να χάνεται στης νύχτας τον πυθμένα,
σαν κάποιος που ποτέ του δεν υπήρξε,
αυτός που τόσο αγάπησε τον κόσμο.
Διάφανα Κρίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου