Όλοι εμείς που είμαστε γύρω στα 40, άλλος λιγότερο, άλλος
περισσότερο, βιώνουμε την κρίση ίσως με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Είμαστε σε
ηλικία που οι περισσότεροι έχουμε κάνει οικογένεια, έχουμε τελειώσει από καιρό
με τις σπουδές, είχαμε βρει τον επαγγελματικό μας προσανατολισμό πριν διαλυθεί
το σύμπαν. Είμαστε σε ηλικία που έχουμε εμπειρία, αλλά κοστίζουμε ακριβά στην
αγορά εργασίας. Είμαστε σε τέτοια ηλικία που δεν «μπορούμε» να μεταναστεύσουμε,
αλλά και αρκετά μακριά από τη σύνταξη. Είμαστε γενικώς, όσοι βρεθήκαμε και
χωρίς δουλειά, σε φάση «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Στην ηλικία λοιπόν των
40, οι περισσότεροι, έχουμε παιδιά στην εφηβεία, που είτε πηγαίνουν ακόμη
σχολείο είτε πέρασαν σε κάποια σχολή.
Η εφηβεία είναι μια δύσκολη ηλικία. Μια δύσκολη φάση στη ζωή
του ανθρώπου. Και σε περιόδους κρίσης γίνεται ακόμη πιο δύσκολη και πιο
περίπλοκη και για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς. Τα προηγούμενα χρόνια επικράτησε η άποψη πως ένα
πτυχίο θα εξασφάλιζε ένα αξιοπρεπές μέλλον. Μετά, το πτυχίο έγινε μεταπτυχιακό
και στο τέλος διδακτορικό .Έπειτα περάσαμε σαν κοινωνία τη φάση της σίγουρης
σχολής. Δηλαδή των σχολών που σου εξασφάλιζαν αυτόματα μεροκάματο. Έτσι,
στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές έγιναν πρώτη προτεραιότητα. Τα παιδιά
σταμάτησαν να ονειρεύονται και προσγειωνόντουσαν στην σκληρή πραγματικότητα. Οι
γονείς επέβαλαν ουσιαστικά την «επιλογή» τους τρομοκρατώντας τα με τον
μπαμπούλα της ανεργίας. Τα τελευταία
χρόνια ήρθε η μετανάστευση. Τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά δεν πήγαν χαμένα και
χιλιάδες παιδιά βρήκαν μια δουλειά στο εξωτερικό, ακόμη και με προτροπή των
ίδιων των γονιών τους. Με πολύ καλούς μισθούς αρκετά απ’ αυτά κι άλλα με
μισθούς που τα βγάζουν ίσα ίσα πέρα με τις βασικές τους ανάγκες.
Έχουν γίνει έρευνες που μιλάν με αριθμούς και στοιχεία για
το πώς αντιλαμβάνονται οι νέοι την κρίση, πώς τους αγγίζει, τι συναισθήματα
τους προκαλεί, από πού ενημερώνονται και σε τι ελπίζουν. Δεν υπάρχει κάποιος
λόγος να τα επαναλάβω.
Για μένα σημαντικό είναι να δούμε πώς εμείς οι γονείς μιλάμε
στα παιδιά μας για την κρίση. Έχουμε καταλάβει την ευθύνη που έχουμε απέναντι
στα παιδιά μας για το πώς τους μιλάμε για την κρίση? Το πώς την αντιμετωπίζουμε
εμείς, έχουμε καταλάβει πόσο επιδρά στη δική τους ζωή? Και φυσικά δεν μιλώ για
την αντιμετώπιση της κρίσης οικονομικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά και
συναισθηματικά.
Αλήθεια, τι θα κερδίσω αν του επιβάλω τις επιλογές μου στην
συμπλήρωση του μηχανογραφικού του σημειώματος? Αν καταφέρω τη δική μου
ανασφάλεια για το μέλλον του, να του την περάσω ως δική του επιλογή για τη
σχολή που θα επιλέξει? Γιατί έχω δικαίωμα να το αποτρέψω από το να
πραγματοποιήσει το όνειρο του να γίνει σκηνοθέτης, για παράδειγμα, επιλέγοντας
στο τέλος να γίνει αστυνομικός της γειτονιάς; Γιατί η δική μου η συμβολή δεν
πρέπει να σταματάει στην συζήτηση για τα υπέρ ή τα κατά της δικής του επιλογής,
με βάση την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα? Ίσως το μόνο που θα καταφέρω να είναι να το
κάνω δυστυχισμένο και μόνιμα θυμωμένο για την επιλογή του, που δεν ήταν καθόλου
δική του τελικά.
Τι ελπίδα δίνω σε ένα παιδί των 17 χρόνων, όταν του
παρουσιάζω μόνο την μαύρη πλευρά της πραγματικότητας? Όταν όλη τη μέρα το
βομβαρδίζω με τα δικά μου άγχη και αδιέξοδα? Αλήθεια, πώς δε θα χαθεί ό,τι
πολυτιμότερο έχει ένας έφηβος σ΄ αυτή
την ηλικία? Το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουν οι νέοι είναι η ελπίδα και τα
όνειρα για το μέλλον. Οι δικοί μας γονείς μάς φόρτωναν με την ευθύνη ν΄
αγωνιστούμε γιατί είμαστε νέοι και πρέπει
να τα καταφέρουμε. Παρατημένοι, παραδομένοι και διαψευσμένοι από τη δική
τους ζωή περίμεναν από μας θαύματα. Και τα θαύματα σπανίζανε κι εκείνοι
απογοητεύονταν.
Το να περιγράφεις την πραγματικότητα σ’ έναν έφηβο είναι
αναγκαίο. Το να του επιβάλεις τη δική σου απαισιοδοξία για το μέλλον, στο οποίο
δε θ’ αλλάξει τίποτε και τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, είναι έγκλημα. Τα
παιδιά πρέπει να γνωρίζουν την αλήθεια και τη γνωρίζουν τις περισσότερες φορές.
Αλλά, κυρίως, πρέπει να νιώθουν και την ελπίδα. Την πίστη πως μπορούν να τα
καταφέρουν, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Υπάρχουν παιδιά που με τη στάση τους γίνονται τα ίδια
στήριγμα για τους γονείς τους. Παίρνουν κυριολεκτικά τη θέση τους και οι ρόλοι
αντιστρέφονται. Είναι όμως πολύ άδικο κι
επικίνδυνο για τα παιδιά. Κι αυτό
συμβαίνει, όταν βλέπουν τους γονείς τους να καταρρέουν από το βάρος της κρίσης.
Ας σταθούμε στα πόδια μας, λοιπόν, οι γονείς, όχι μόνο για τη δική μας ζωή που
καταρρέει, αλλά και για τη ζωή των παιδιών μας που κινδυνεύει από μια δική μας
κατάρρευση. Γιατί και η ήττα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής, αρκεί να έχεις
δώσει νωρίτερα τη μάχη. Κι αυτό το καταλαβαίνουν τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου