Δρόμος της Αριστεράς Σάββατο 14/02/2015

Μάθε μπαλίτσα Αντώνη μου…

Το τελευταίο διάστημα και μετά τις εκλογές, θυμάμαι συχνά το ξάδερφο μου τον Αντώνη. Με τον Αντώνη πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο. Ήταν γύρω στο ΄95 και ο Άρης έκανε μια σπουδαία πορεία στο πρωτάθλημα. Έφτασε κοντά στο να διεκδικεί τίτλο μετά από πολλά χρόνια, αλλά το σπουδαιότερο, έπαιζε μετά από πολύ καιρό μπάλα, που δεν κούραζε τα μάτια, αλλά ενθουσίαζε τον κόσμο. Το δρομολόγιο για το γήπεδο σταθερό. Πάντα με τα πόδια και πάντα από τον ίδιο δρόμο. Στην ίδια θύρα, στις ίδιες θέσεις, με τον ίδιο τρόπο. Τα γούρια δεν άλλαζαν γιατί μετά θεωρούσαμε τους εαυτούς μας υπαίτιους για τυχόν ήττες.

Γιατί τα θυμάμαι όμως όλα αυτά 20 χρόνια μετά? Μα γιατί σε όλη τη διαδρομή ο Αντώνης δε σταματούσε να γκρινιάζει. Δεν του άρεσέ ο προπονητής, είχε διαφορετική φιλοσοφία για το αμυντικό παιχνίδι που έπαιζε η ομάδα, την ήθελε πιο επιθετική και με διαφορετική ενδεκάδα. Ο Αντώνης όπως εκατομμύρια άλλοι Έλληνες πίστευε πως επειδή δεν είχε τις κατάλληλες γνωριμίες δεν έγινε ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστής αν και το άξιζε. Πίστευε επίσης πως αν αυτός ήταν προπονητής –γιατί το κατείχε το άθλημα-δεν θα ήταν ηττοπαθής και η ομάδα θα έπαιζε άκρως επιθετικά και θα έβαζε πολύ περισσότερα γκολ.

Στην αρχή έμπαινα στη διαδικασία να διαφωνώ μαζί του γιατί η ομάδα πήγαινε τρένο όπως λέμε εμείς οι μπαλαδόφατσες, αλλά κυρίως έπαιζε πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, που μας έκανε χαρούμενους. Κι αν δεν πήραμε πρωτάθλημα, ήταν γιατί ως εκεί έφταναν οι δυνάμεις μας.. Μετά όταν έβλεπα πως δεν βγάζω άκρη σταμάτησα να μιλάω. Κάποιες φορές μάλιστα σκέφτηκα πως το κάνει επίτηδες. Όχι για να με εκνευρίσει βέβαια, αλλά για γούρι. Προφανώς είδε πως έπιανε και σκέφτηκε να το επαναλαμβάνει πριν από κάθε αγώνα. Ποτέ δεν τον ρώτησα, ποτέ δεν το έμαθα. Τα χρόνια πέρασαν, ο Αντώνης ζει στο εξωτερικό, ο ΑΡΗΣ αγωνίζεται με τα χωριά της περιοχής σε ερασιτεχνικό επίπεδο, εγώ πάω σπάνια στο γήπεδο και στην Ελλάδα η Αριστερά είναι στην κυβέρνηση.

Οι «Αντώνηδες» όμως πολλαπλασιάστηκαν. Είναι παντού. Γκρινιάζουν με το παραμικρό και πριν λήξει ο αγώνας έχουν προδικάσει το αποτέλεσμα. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα περιμένουν να δικαιωθούν για να μας πουν μετά πως αυτοί το έβλεπαν να έρχεται. Ίσως να το έπαιξαν και στο στοίχημα ποιος ξέρει. Εγώ πάλι είμαι χαρούμενος. Αναπνέω, πηγαίνω στα συλλαλητήρια με κέφι και χαίρομαι που σε κάθε γωνία δεν υπάρχει αστυνομία. Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρος. Πως η όποια λύση βρεθεί, δεν θα μας αφήσει όλους ικανοποιημένους. Οι περιπτώσεις είναι τρείς. Η πρώτη περίπτωση είναι να ικανοποιήσει τους Αριστερούς και τον λαό. Μάλλον είναι εντελώς απίθανο να συμβεί. Η δεύτερη είναι να ικανοποιήσει τον λαό και να δυσαρεστήσει τους Αριστερούς. Για την ακρίβεια μια μερίδα των Αριστερών. Σ΄ αυτή την περίπτωση θα είμαι από εκείνους που θα είναι ικανοποιημένοι. Όχι απόλυτα αλλά θα είναι μεγάλη δικαίωση για ένα λαό που έχει υποστεί τα πάντα. Και στην τρίτη περίπτωση θα μείνουν ικανοποιημένοι οι Αριστεροί και σαστισμένος αν όχι δυσαρεστημένος ο λαός. Όμως ένα πράγμα δεν ξεχνάω. Ότι είναι καλό για τον λαό, είναι καλό για την Αριστερά. Το ανάποδο δεν είναι Αριστερά. Θα μου πεις και τι είναι οι Αριστεροί, ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων? Μα φυσικά. Όλοι ξέρουν μπάλα, όλοι θα έπαιζαν στην Α΄ Εθνική αλλά τους φάγαν τα κυκλώματα και όλοι σαν μεγάλοι τιμονιέρηδες θα έστηναν την ομάδα καλύτερα στο γήπεδο. Μάθε μπαλίτσα Αντώνη μου….

tselepis70@gmail.com & www.facebook.com/TheodorosTselepis

Tο κείμενο του φίλου και συντρόφου Βασίλη που είχε την καλοσύνη να το στείλει στο μπλογκ.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας, κάποιες σκόρπιες σκέψεις, καταθέτοντας κι εγώ μια ταπεινή άποψη για τα χρόνια που πέρασαν και για τα χρόνια που ευελπιστώ πως θα έρθουν.

Ύστερα από τη μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25^ης Γενάρη του 2015,και το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με το κόμμα των ΑΝΕΛ, η ελληνική κοινωνία αποπειράται να αποδοκιμάσει δια της ψήφου, το εξουσιαστικό «κομματικό κατεστημένο» το οποίο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχε τα ηνία της εξουσίας στη χώρα εδώ και σαράντα και πλέον χρόνια.

Το ηχηρό «ΟΧΙ» του λαού στις εκλογές, με γέμισε ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει επιτέλους. Δε μιλώ φυσικά για ριζικές τομές, και συνολικές επαναστάσεις (όσο και αν το φαντασιακό επιθυμεί, η λογική δε το αφήνει), μιλώ για εκείνη τη μικρή ρωγμή στο «μαύρο», που τόσο καιρό δεν διαφαίνονταν, ότι μπορούσε να γίνει. Είναι απολύτως δίκαιο, λογικό, εφικτό να χαιρόμαστε και να ελπίζουμε. Να ελπίζουμε σε μια δημοκρατική ανασυγκρότηση, να απαιτούμε την απόδοση κοινωνικής δικαιοσύνης, και να παλεύουμε για την αναδιανομή του εισοδήματος μας.

Έχοντας επίγνωση της πολιτικής κατάστασης (ευρωπαϊκής και διεθνής), δίχως ιδεολογικούς μαξιμαλισμούς, αλλά και δίχως μινιμαλιστικές λογικές που ενδεχομένως να ωχριούν μπροστά στις απαιτήσεις της κατάστασης, θέλω να πιστεύω πως η Αριστερά θα μπορέσει να ενσταλάξει στην κοινωνία μας εκ νέου τις αξίες και τα ιδανικά της.

Τα τελευταία επτά χρόνια, συγκλόνισαν τη χώρα από κάθε άποψη. Βλέπετε δεν είναι μονάχα το δημόσιο εξωτερικό χρέος, οι πολιτικές λιτότητας, και η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Πιο πολύ είναι, ότι τα προηγούμενα, έχουν πολλαπλάσιες επιπτώσεις σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Επομένως είναι κάτι παραπάνω από τις οικονομικές διεκδικήσεις. Είναι εκείνο το «φρένο» που πρέπει να πατηθεί, ούτως ώστε να μη δημιουργηθεί το κοινωνικό απαρτχάιντ. Είναι χρέος του κάθε δημοκρατικού ανθρώπου, να αντιταχθεί στην αποσάθρωση!

Τα διακυβεύματα φίλοι και φίλες, είναι πάντοτε πολιτικά. Ευτυχώς σε αυτό το σημείο, η εγχώρια Αριστερά μας ευτυχώς λειτούργησε σχετικά αποτελεσματικά, καθώς δεν επέτρεψε, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, να παραδώσει «ιδεολογικά» μερίδες της κοινωνίας στο νεοφιλελεύθερο δόγμα. Στους τεχνοκράτες «γκουρού» της οικονομίας, στους ανθρώπους της «αγοράς», στον θετικισμό της οικονομίας δηλαδή, η οποία με αυτοματισμούς επιλύει τις οικονομικές δυσλειτουργίες. Δόξα τω Θεώ, αυτό το σαμπόταρε με επιτυχία. Γιατί το Κράτος και ο Δημόσιος Τομέας, φίλοι μου δεν είναι «μαγαζί» όπως ακούγαμε στα καφενεία. Είναι έννοιες απρόσωπες, πολύπλοκης δομής, αλλά με υλική έκφραση.

Κλείνοντας θέλω να πω, πως ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναδώ πάλι τους φίλους μου χαμογελαστούς και ενωμένους. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ για να σπάσω το φόβο και την εξατομίκευση. Για την άνοδο του Πολιτισμού στη χώρα, για την αυτονομία της τέχνης.

Πολλά θα μπορούσα να απαριθμήσω, αλλά είμαι σίγουρος πως κι εσύ που διαβάζεις αυτές τις σκέψεις, θα σκέφτεσαι παρόμοια πράγματα.

Κυρίως όμως ψήφισα Αριστερά, ψήφισα ζωή κι ελευθερία.

Αυτά για την ώρα και ελπίζω να μην κούρασα. Ραντεβού στους δρόμους.

Βασίλης

ΥΓ: https://www.youtube.com/watch?v=QtH_g9RQvuQ

Όπως τα έζησα πριν λίγα χρόνια και τα δημοσίευσα στις 13/2/2012

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΣΕ ΣΦΑΓΗ!

To 1982 στο θρυλικό Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης μαζί με άλλους συμμαθητές μου παρακολούθησα τον Ben Kingsley στον ρόλο του Mahatma Gandhi να οδηγεί ένα λαό στην ανεξαρτησία με την μέθοδο της μη βίας. Από τότε τα λόγια του «Ο οφθαλμός αντί οφθαλμού, καταλήγει να κάνει όλο τον κόσμο τυφλό» καρφώθηκαν στο μυαλό μου ως άποψη

για το πώς μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει την βία της εξουσίας.

Χθες το βράδυ στο πεζοδρόμιο του Συντάγματος έκαψα για πάντα τον παιδικό μου ήρωα και τις αναστολές μου. Τον έριξα στην φωτιά που άναψε ο κόσμος για να σωθεί από τα δακρυγόνα και τον έσκασα από την ασφυξία που προκαλούσε η αποπνιχτική ατμόσφαιρα.

Ορκίστηκα πως δεν θα ξανασυμμετέχω σε ειρηνικές πορείες και διαδηλώσεις. Όχι δεν αντέχω να με ποδοπατούν να με κυνηγούν να μου ρίχνουν τόνους χημικών κι εγώ να απαντώ απλά με τη φωνή μου.

Πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτηκα πως δεν θα ξαναδώ τα παιδιά μου. Ήταν η στιγμή που δολοφόνοι με κράνη στολές και μάσκες προσπάθησαν να οδηγήσουν τον κόσμο στο θάνατο. Ήταν η στιγμή που ένιωθα να μην μπορώ να αναπνεύσω.   Έβλεπα ανθρώπους να πέφτουν στα σκαλοπάτια του Συντάγματος, να ουρλιάζουν να γονατίζουν ανήμποροι να αναπνεύσουν και σκέφτηκα πως τώρα θα μας δολοφονήσουν.

Ένιωθα να στροβιλίζομαι στο ίδιο σημείο και κράταγα έντρομος το χέρι των φίλων μου να μην χαθώ. Νομίζω πως αν έμενα μόνος μου εκείνη τη στιγμή θα γονάτιζα και θα περίμενα το μοιραίο. Ήθελα να ουρλιάξω αλλά δεν έβγαινε η φωνή μου.

Αργότερα στο δρόμο της επιστροφής οι εικόνες περνούσαν από μπροστά μου σαν ταινία θρίλερ. Μπερδεύονταν με αυτές της ζωής μου, με σκέψεις και με αποφάσεις που έπρεπε να πάρω.

Νιώθω οργή.

Οργή για τους δολοφόνους με τις στολές και τα κράνη. Όχι τέρμα το παραμύθι. Δεν είναι παιδιά του λαού κι αυτά. Είναι ψυχοπαθείς δολοφόνοι που γουστάρουν αυτό που κάνουν.

Οργή για την Αριστερά που συμμετέχει ακόμα στο παιδικό παιχνιδάκι «Ελληνικό Κοινοβούλιο» και νομιμοποιεί με αυτό τον τρόπο την κοινοβουλευτική χούντα των τραπεζιτών.

Οργή για όσους χθες αποφάσισαν να μείνει ένα μεγάλο και δυναμικό κομμάτι του λαού με τις κόκκινες σημαίες στην Ομόνοια, για να μην μολυνθεί από ρεφορμιστές και κουκουλοφόρους.

Οργή για τους συναδέλφους μου που όντας άνεργοι εδώ και καιρό κι αυτοί, βλέπουν τα γεγονότα στην τηλεόραση, ως άλλο τούρκικο σήριαλ.

Οργή για την αδυναμία μου να απαντήσω κι εγώ με βία, στην βία που μου ασκούν καθημερινά με την ανεργία και την φτώχεια που με οδήγησαν να ζω.

Οργή με τον εαυτό μου που δεν έχω το θάρρος να απαντήσω με τον ίδιο και βιαιότερο τρόπο, στους ψυχοπαθείς δολοφόνους του κράτους, με τις στολές, τις μάσκες και τα κράνη.

Χθες ήταν 12 Φλεβάρη 2012. Στις 12 Φλεβάρη του 1945, σαν χθες δηλαδή υπογράφηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας. Λυπάμαι σύντροφοι αλλά για μένα Βάρκιζα τέλος. ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΣΕ ΣΦΑΓΗ!

Υ.Γ.  Το ποιος έκαψε τα νεοκλασικά κτίρια θα φανεί από το ποιος θα τα ανοικοδομήσει ως νέες πολυτελέστατες πολυκατοικίες. Ως τότε υπομονή.