Είναι αδέλφια μας κι εμείς αδελφοκτόνοι

Δρόμος της Αριστεράς

Σάββατο 22/06/2014

"Όλα είναι δρόμος"

Τι άνθρωπος μπορείς να είσαι όταν κρύβεσαι πίσω από την ασπίδα σου, είσαι ντυμένος ρόμποκοπ, έχεις δίπλα σου αρκετούς σαν κι εσένα, φοράς γαντάκι με καρφιά και χτυπάς πισώπλατα μια γυναίκα;
Μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι μάνα σου, αδερφή σου, γυναίκα σου.
Μια καθαρίστρια που δεν έχει άλλο τρόπο να αντιδράσει.
Που δικαιώνεται από τη Δικαιοσύνη και μετά παρεμβαίνει το κράτος.
Μια γυναίκα που παλεύει για την αξιοπρέπειά της. Που παλεύει για να ζήσει.
Κι εσύ ανθρωπάκι τη βαράς πισώπλατα.
Το πρόβλημα είναι πως δεν είσαι ο μόνος. Είσαι μέλος μιας συμμορίας με χακί που έμαθε να χτυπά. Να βασανίζει. Να εξευτελίζει. Να φυλά σαν σκύλος τ’ αφεντικά του. Και τ’ αφεντικά του είναι οι κυβερνήσεις, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι εργοστασιάρχες, οι εργολάβοι.
Δεν είσαι ο μόνος. Όλοι ίδιοι είστε. Μπαίνετε στη σχολή και σας καίνε τον εγκέφαλο. Σας μαθαίνουν να μισείτε τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, τα πρεζάκια, τους απεργούς, το λαό. Ξυπνάνε μέσα σας τα χειρότερα ένστικτα. Σαν πρόβατα εκτελείτε εντολές. Σας θεωρούν πραίτορες. Σας χαϊδεύουν τα αφτιά. Σας δίνουν ένα μέρισμα-κόκαλο και σας λένε: Βαράτε.
Και σεις, πίσω από τη δικαιολογία της «εντολής ανωτέρου» βαράτε στο ψαχνό.
Μα είναι επάγγελμα να είσαι «μπάτσος»; Να χτυπάς κόσμο; Να εξευτελίζεις μετανάστες; Να κακοποιείς πόρνες;
Πόσο άντρας νιώθεις όταν επιδεικνύεις τον αντρισμό σου σε φοιτήτριες;
Πόσο τσαμπουκάς νιώθεις όταν ρίχνεις μαζί με άλλους συναδέλφους σου νέα παιδιά επάνω σε «ζαρντινιέρες»;
Τελικά, είναι επάγγελμα αυτό που κάνεις;
Όχι μπαλούρδε μου. Το να είσαι «μπάτσος» δεν είναι επάγγελμα. Το να είσαι αστυνομικός, ναι.
Μα εσείς όλοι, ή σχεδόν όλοι, είστε μπάτσοι.
Νέα παιδιά που θα μπορούσαν να είχαν περάσει σε όποια σχολή ήθελαν, επέλεξαν τις Αστυνομικές Σχολές για να έχουν σίγουρο μεροκάματο.
Μα τι νέοι άνθρωποι είναι αυτοί δίχως όνειρα και φιλοδοξίες; Παιδιά που τα έντυσαν με μια στρατιωτική στολή και τους έδωσαν εξουσία. Γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται να τιμωρηθούν ό,τι κι αν κάνουν. Ακόμα κι αν εκπυρσοκροτήσει το όπλο τους κι αφαιρέσουν αναίτια μια ανθρώπινη ζωή. Και φτάσαμε στο σημείο να μην μιλάμε απλά για κάποιους θύλακες της Χρυσής Αβγής στην Αστυνομία, αλλά για κάποιους θύλακες της Αστυνομίας στη Χρυσή Αβγή.
Υπάρχει ελπίδα, τελικά, με όλα αυτά τα τέρατα με κράνη;
Δεν ξέρω. Πραγματικά, δεν ξέρω. Δεν ξέρω πώς μπορεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς ν’ αλλάξει αυτή την κατάσταση.
Και το θέμα δεν είναι να σταματήσουν να χτυπούν αλύπητα κάθε διαδηλωτή και κάθε κατατρεγμένο. Το θέμα είναι να διαλυθούν όλες αυτές οι συμμορίες που δρουν παρακρατικά. Που έχουν δίαυλους επικοινωνίας μεταξύ τους. Που αποτελούν ολόκληρες οργανώσεις ακροδεξιών παραστρατιωτικών μέσα στην Αστυνομία.
Θα πρέπει να σκορπιστούν. Να διαλυθούν. Ν’ αλλάξει η εκπαίδευσή τους. Να σταματήσουν να βγαίνουν τέρατα. Να υπηρετούν κι όχι να ξεμπερδεύουν με κάποια ΕΔΕ.
Είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν. Μα δεν είναι ούτε εύκολα ούτε ανώδυνα.
Έπεσε πολύ βία στις διαδηλώσεις. Από θαύμα δεν έχουμε νεκρούς. Ακόμη ένας λόγος για να ξεκουμπιστεί η ακροδεξιά συμμορία που παριστάνει την κυβέρνηση, μια ώρα αρχύτερα. Για να ξεμπερδεύουμε με τους κάθε λογής μπαλούρδους.
Όχι, δεν είναι ούτε εργαζόμενοι που παράγουν κοινωνική υπεραξία, ούτε παιδιά του λαού. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο πιο γρήγορα θα επανέλθουμε σε φυσιολογικές συνθήκες.
Γιατί κανείς από εμάς δεν θέλει να γίνει αδελφοκτόνος. Μόνο να ζήσει ελεύθερος κι ελεύθερα να διαδηλώνει για μια καλύτερη ζωή.

tselepis70@gmail.com

Στις 23:00 βγαίνουμε στον αέρα

Στις 23:00 βγαίνουμε στον αέρα

και κερνάμε τραγούδια και μουσικές.

Συντονιστείτε στο

http://deyteresmeliakada.listen2myradio.com/

και ακούστε μας.

Στείλτε μας τα μηνύματα σας στο

https://www.facebook.com/TheodorosTselepis?ref=tn_tnmn

και κάντε μας παρέα.

Για γέλια ή για κλάματα?

Δρόμος της Αριστεράς

Σάββατο  14/06/2014

Όλα είναι δρόμος

Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Είναι όλα αυτά τα χρόνια της καταχνιάς, Της καταστροφής. Που βλέπω γύρω μου να συμβαίνουν τόσο παράλογα πράγματα. Και κάθε φορά αναρωτιέμαι. Να γελάσω ή να κλάψω?

Όταν ο ακροδεξιός σαλτιμπάγκος ψευτόμαγκας,  που παριστάνει τον πρωθυπουργό, λέει πως «κάθε μέρα σκίζω τα μνημόνια».

Να γελάσω ή να κλάψω, όταν στη Δημάρ του 1% υπάρχει τάση, που ονομάζεται «Μεταρρυθμιστική Τάση» με ηγέτη τον Λυκούδη.

Είναι τόσα πολλά τα γεγονότα που έχουν συμβεί, που δεν ξέρει κάποιος ποιο να πρώτο θυμηθεί. Τον Ταμήλο και όσα λέει κατά καιρούς τη Βουλή? Τον Γιακουμάτο που δήλωσε πως ο Σόιμπλε είναι πράκτορας του Σύριζα? Τον Τέρρενς Κουίκ που έκανε επερώτηση στη Βουλή για το εθνόσημο στη φανέλα της εθνικής ποδοσφαίρου, ζητώντας εξηγήσεις γιατί κοιτάει προς τα παπούτσια των ποδοσφαιριστών?

Είναι που βλέπω τον Δένδια να χασκογελά σαν ανόητος και να κάνει πλάκα με την κάρτα ασύλου. Είναι που ο αντικαταστάτης του είναι ο Κικίλιας. Από εδώ και πέρα θα αναρωτιέμαι συνεχώς. Ποιος Κικίλιας είναι χειρότερος. Ο Κικίλιας υπουργός, ή ο Κικίλιας μπασκετμολίστας. Είναι που ο Ντινόπουλος και η Βούλτεψη έγιναν υπουργοί. Που ο ένας φασιστάκος, αντικατέστησε τον άλλο φασιστάκο, στο υπουργείο Υγείας. Είναι που ο Στουρνάρας στην τελευταία του συνέντευξη ως υπουργός, μας πληροφόρησε πως τα βράδια που εργαζόταν ως αργά, έτρωγε σούσι.

Αλήθεια, πόσο υπομονή να έχει κανείς να αντέξει, να μη νευριάσει, να μην ουρλιάξει, να μην σπάσει την οθόνη του υπολογιστή όταν βλέπει την Αλ Σαλέχ. Όταν διαβάζει δηλώσεις της μετά την Γιουροβίζιον και την επικράτηση της Κοντσίτα. «Η εκκωφαντική νίκη της Κοντσίτα είναι ένα σπουδαίο μήνυμα ελπίδας για την νίκη της δικής μας Ευρώπης». Κι αυτή ήταν υποψήφια ευρωβουλευτής.

Είναι να γελά ή να κλαίει κανείς, που την χώρα μας, θα την εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, η Σπυράκη, η Καϊλή, ο Ζαγοράκης, η Ελίζα  Βόζεμπεργκ, ο  Γιώργος Κύρτσος.

Πως αντιδρά κανείς  όσο ψύχραιμος κι αν είναι, όταν βλέπει τον Θεοδωράκη να πηγαίνει να ψηφίσει, με το σακίδιο στην πλάτη?

Θυμάμαι την πρώτη φορά που το έπαθα. Που δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω, ή να κλάψω. Ήταν όταν είδα την ταινία, «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας.

Η σκηνή που ο Βέγγος οδηγεί  ένα φορτηγό και βρίσκει μια κασέτα με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Την βάζει στο παλιό κασετόφωνο να παίξει και τραγουδά με δύναμη ψυχής. Πριν βέβαια, κλείνει καλά τα παράθυρα για να μην ακούγεται έξω. Είναι βλέπεις την περίοδο της χούντας. Ο Θεοδωράκης απαγορευμένος και οι οπαδοί του εκτοπισμένοι και φυλακισμένοι. Όμως δεν έχει πάρει χαμπάρι πως η μουσική παίζει από τα μεγάφωνα του φορτηγού που χρησίμευαν για να διαλαλεί την πραμάτεια του ο γυρολόγος ιδιοκτήτης του φορτηγού. Ιδιοκτήτης, που στα μισά του δρόμου συλαμβάνεται και το φορτηγό μένει αμανάτι στον Βέγγο. Το πρόσωπο του μεγάλου Έλληνα κωμικού όταν στέκεται μπροστά στους μπάτσους που τον συλλαμβάνουν, με γέμισε απορίες.

Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω με την γκάφα του ή να κλάψω για όσα τον περίμεναν. 35 χρόνια μετά, δεν φανταζόμουν πως θα μου ξανασυμβεί. Και μου συμβαίνει τα τελευταία 4 χρόνια, συνέχεια ρε γαμώτο.

Θ.Τ.
tselepis70@gmail.com

Αριστερά του Σύριζα

Δρόμος της Αριστεράς

Παρασκευή 06/06/2014

Αριστερά του Σύριζα

Το  σημερινό μου σημείωμα είναι εμπνευσμένο από το προηγούμενο φύλλο του Δρόμου της 

Αριστεράς. Υπήρχε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση των αποτελεσμάτων, με μια σειρά από πίνακες με αριθμούς. Αυτό που τράβηξε την προσοχή μου ήταν η διατύπωση σε κάποιους απ’ αυτούς. Φυσικά αναφέρομαι στη διατύπωση «Αριστερά του ΣYΡΙΖΑ».

Αλήθεια, υπάρχει αριστερά του ΣYΡΙΖΑ; Υπάρχει πιο Αριστερά του ΣYΡΙΖΑ; Και τι είδους Αριστερά; Ριζοσπαστική; Επαναστατική; Αντικαπιταλιστική;

Είναι πραγματικά μια τεράστια συζήτηση που δεν έχει τέλος. Είναι μια διαρκής αναζήτηση για το τι είναι Αριστερά. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ξεκινώντας μια προσπάθεια κατάθεσης της σκέψης μου, είναι δυστυχώς απαραίτητο να κάνω τον αυτονόητο διαχωρισμό ανάμεσα σε ηγεσίες, τάσεις, ρεύματα και κόμματα, από τα μέλη τους. Και λέω «δυστυχώς» γιατί το αυτονόητο στην Αριστερά είναι, τελικά, το ζητούμενο.

Καταρχάς ας ξεκινήσω με το δικαίωμα που δίνει ο ΣYΡΙΖΑ, ως κόμμα, να αυτοπροσδιορίζονται κάποιοι ως «αριστερότερα του ΣYΡΙΖΑ». Όταν, ως κόμμα, έχεις τάση που ονομάζεται «Αριστερή» Πλατφόρμα, τότε δίνεις το δικαίωμα στον οποιοδήποτε να σε θεωρεί όπως θέλει. Σοσιαλδημοκράτη, ρεφορμιστή, οπορτουνιστή κ.λπ.

Αλήθεια, σύντροφοι, όσοι δεν συμμετέχουμε στην «Αριστερή» Πλατφόρμα δεν είμαστε αριστεροί; Ή, για να το πω αλλιώς, υπάρχει και «δεξιά» πλατφόρμα;

Αυτό που έχω καταλάβει, χρόνια τώρα, είναι πως όσο πιο μικρό είναι ένα κόμμα, μια τάση, ένα ρεύμα, τόσο πιο βαρύγδουπους τίτλους έχει, τόσο περισσότερο «θόρυβο» κάνει, χρησιμοποιώντας αριστερή και επαναστατική φρασεολογία. Μοιάζει σαν διαγωνισμός ανάμεσα σε όμορα σχήματα που παλεύουν για την κατοχύρωση ενός αριστερού ISO που θα προσελκύσει τους γνήσιους αριστερούς, καταγγέλλοντας όλους τους υπόλοιπους ως συμβιβασμένους.

Το βασικότερο πρόβλημα με όλα αυτά τα αριστερά σχήματα είναι ο στόχος τους. Στόχος τους είναι το μοίρασμα της ίδιας πίτας. Του ίδιου ακροατηρίου. Όχι η προσέλκυση νέων ψηφοφόρων που δεν είχαν ποτέ σχέση με την Αριστερά, αλλά το ξαναμοίρασμα του ίδιου κοινού, προς όφελος του καθενός.

Αλλά είναι πιο αριστερά του ΣYΡΙΖΑ το ΚΚΕ; Το κόμμα που θεωρεί χειρότερο εχθρό του και μοναδικό του αντίπαλο τον ΣYΡΙΖΑ; Το κόμμα που στήριξε το σύστημα τον Δεκέμβρη του ’08; Το κόμμα που η Κεντρική Επιτροπή του, σε ανακοίνωσή της, αναφέρει ότι «εξετάζοντας την πορεία τα τελευταία χρόνια της ομάδας της “Ενωτικής Αριστεράς/Βόρειας Πράσινης Αριστεράς” (GUE/NGL) και τα δεδομένα που προκύπτουν από τη σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου μετά τις Ευρωεκλογές, αποφάσισε οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ να μην ενταχτούν σε καμία Κοινοβουλευτική Ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου»;

Αλλά είναι πιο αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπου σε κάθε σύλλογο, σωματείο κ.λπ. προτιμά να μην παίρνει θέση για εκλογή αριστερών προεδρείων κι έτσι να χαρίζονται αυτά απλόχερα σε δυνάμεις της συγκυβέρνησης; Αλήθεια, γιατί είναι πραγματική αριστερή πολιτική η θέση για εθνικό νόμισμα ως προαπαιτούμενο για κοινή πορεία στις εκλογές; Τα χαμηλά ποσοστά όλων αυτών των δυνάμεων δεν τους λένε κάτι; Πραγματική αριστερή δύναμη, σήμερα, είναι αυτή που θα σταματήσει την καταστροφή. Την ανθρωπιστική κρίση. Και όλες οι τάσεις της Αριστεράς αυτό το στόχο θα έπρεπε να έχουν. Και να πορεύονται μαζί. Όχι γιατί συμφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί συμφέρει τον λαό. Και ό,τι είναι καλό για το λαό είναι καλό και για τα κόμματά μας. Το αντίθετο είναι απλά τυχοδιωκτισμός.

 

Θ.Τ.

---

Μάνος Χατζιδάκις ~ Το βαλς των χαμένων ονείρων

Χράτσα χρούτσα, χράτσα χρούτσα........

Καλημέρα μας

Ακούγομαι? Ακούγομαι?

Ακούγομαι? Ακούγομαι?

Έχουμε και λέμε. Σε λιγάκι βλέπουμε όλοι Μπαλούρδο.

 Μετά πίνουμε νεράκι, τρώμε κάτι πρόχειρο και συντονιζόμαστε στο http://deyteresmeliakada.listen2myradio.com/

Για να υποδεχτούμε με χαρά τον ανασχηματισμό της νέας μας κυβέρνησης.

Χορηγός της εκπομπής η Σοφία Βούλτεψη